Τι να πρωτοθυμηθώ για σένα βρέ Φόρη;

Τι να πρωτοθυμηθώ για σένα βρέ Φόρη;
Τότε ,πριν από 30 περίπου χρόνια, που για μία ψήφο, που ακυρώθηκε, μετά από πρωτοφανείς κομπίνες και παρασκήνιο, δεν κατάφερες να εκλεγείς για να υπηρετήσεις τον τόπο σου;
Τότε που συνιδρύσαμε στο μικρό χωριό μας, τον ορειβατικό σύλλογο;
Τότε που καλλιεργήσαμε την μάνα γή βιολογικά, για πρώτη φορά σε ολόκληρο το Ζαγόρι;
Τότε που ανακατασκευάσαμε τον πέτρινο νερόμυλο, και τον θέσαμε σε λειτουργία;
Τότε που θεμελιώσαμε το πρώτο βιοκλιματικό ορειβατικό καταφύγιο στην Ελλάδα;
Τις εκδηλώσεις για την προστασία της φύσης, τα συνέδρια για την αξιοβίωτη ανάπτυξη των ορεινών περιοχών, τις μουσικές εκδηλώσεις , τις εκδόσεις,…
Ήσουν παντού παρών.
Εσύ που ήσουν δεξιός για τα αλλοπρόσαλλα ανθρωπάκια, που κρύβονταν πίσω από τις κομματικές ταμπέλες.
Εσύ που ήσουν αριστερός για τους ψευτο-χριστιανο-κολοτούμπες της πλάκας, τους δημάρχους της συμφοράς, τους εργολάβους της κομπίνας.
Εσύ που ήσουν όμως και έλληνας και επαναστάτης, εσύ που ήσουν και άνθρωπος και ενεργός πολίτης,…
δεν πειράζει ,μας έλεγες, σε όλους εμάς που σε αγαπούσαμε και σε στηρίζαμε στην δύσκολη ζωή σου. Στην άξια γυναίκα σου, και στα παιδιά σου. Στην Τούλα , την αδελφή σου, που ήταν φύλακας-άγγελος σου. Στον καρδιακό σου φίλο τον Χρήστο τον Μέμο, στον Τζίμα, στον Μανάφη, στον Λιάλιο, σε όλους,…
τέλος χρόνου, μας έλεγες.
Προχθές που με πήρε στο τηλέφωνο, ο Βασίλης ο Τζένγκας, σκιπετάρης σκληρός , δωρικός, που εκτελεί χρέη κτίστη στην Λάιστα, αλλά και , περιστασιακά, νεκροθάφτη, έκλαιγε όταν μου είπε :
έχω θάψει τόσους και τόσους λαιστινούς , τον μπάρμπα –Χρόνη τον Δρούγια, τον Μπόνιο, την κυρά Καλλιόπη, όμως , τον Φόρη δεν βαστάει η καρδιά μου να τον θάψω.
Συγκλονίστηκα φίλε Φόρη. Ναι και ο Τζένγκας ο αλβανός, έκλαιγε για εσένα.
Τέλος χρόνου, τέλος χρόνου, τέλος χρόνου,…