Tuesday, June 23, 2009

Χαμένη η «αίσθηση του ιερού»,ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ,...

Χαμένη η «αίσθηση του ιερού»

Tου Xρηστου Γιανναρα

H λέξη «ιερό» δεν παραπέμπει αποκλειστικά σε θρησκευτικές προσλαμβάνουσες. Δήλωνε πάντα και ό,τι προκαλεί κοινό αίσθημα δέους, το σέβας όλων ή των πολλών. Ο τόπος ή τα σημάδια ενός με πανανθρώπινη σημασία κατορθώματος στο πεδίο των σχέσεων κοινωνίας, των πρωτοπόρων γνωστικών κατακτήσεων, της αποκαλυπτικής τέχνης, της θυσιαστικής ανιδιοτέλειας ήταν πάντοτε κάτι το «ιερό». Λειτουργεί το ιερό σαν μέτρο ή κριτήριο εντοπισμού μιας πραγματικότητας που τη νιώθουμε να μας υπερβαίνει, να ξεπερνάει την τύρβη της χρησιμοθηρίας και ιδιοτέλειας, να μην υποτάσσεται ούτε και στη γλωσσική αντικειμενοποίηση. Γι’ αυτό λειτούργησε η κοινή «αίσθηση του ιερού» και σαν άξονας αναφοράς της ευθύνης των ανθρώπων, μέτρο για να κρίνονται και να αξιολογούνται οι πράξεις, οι ποιοτικές ιεραρχήσεις.

Δύσκολο να οριστεί με έννοιες η «αίσθηση του ιερού» και ακόμη δυσκολότερο να καταστεί κοινό κτήμα. Χρειάζεται μακρά διαδοχή γενεών, ίσως για αιώνες πολλούς, προκειμένου να φτάσει να λειτουργεί σε μια κοινωνία η «αίσθηση του ιερού». Και αρκούν ελάχιστα χρόνια για να χαθεί αυτή η «αίσθηση». Από την αρχαία κιόλας εποχή και για αναρίθμητους ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, η Αττική ήταν τοπίο ιερό: Εδώ γεννήθηκε το άθλημα της «πόλεως» και η «πολιτική» κοινωνία, άνθησε η κριτική σκέψη και η τέχνη η αποκαλυπτική του «αληθούς». Το φως, η βλάστηση, το χώμα και η θάλασσα δέθηκαν οργανικά με τα αρχαία χτίσματα και αγάλματα, με τους περιώνυμους τόπους των συλλογικών κατορθωμάτων –υπέβαλαν πανανθρώπινη την αίσθηση της ιερότητας. Αρκεσε μία και μόνη γενιά Νεοελλήνων με χαμένη την αίσθηση του ιερού (η γενιά της «ανοικοδόμησης» μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο) και η Αττική δεν υπάρχει πια ούτε σαν ιστορικό τοπίο ούτε σαν βιώσιμο φυσικό περιβάλλον.

Τον τελευταίο «θρήνο» για την Αττική τον έγραψε ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Πικιώνης: «Γαίας ατίμωσις» («Κείμενα», εκδ. ΜΙΕΤ). Ο ίδιος πρόλαβε να διαμορφώσει τον χώρο γύρω από την Ακρόπολη και του Φιλοπάππου, και καυχόταν με συγκίνηση ότι η πολυτιμότερη ανταμοιβή γι’ αυτό το έργο του ήταν ο λόγος αλλογενούς ομοτέχνου του: «πέτυχες να αναδείξεις την ιερότητα του τοπίου». Λίγες δεκαετίες αργότερα, στη λεηλατημένη από το κάλλος της και την παράδοσή της Θεσσαλονίκη, ένας άλλος αρχιτέκτονας, ο Κυριάκος Κρόκος, κληροδοτούσε στην πόλη πολύτιμο αποτύπωμα αίσθησης του ιερού, το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Σήμερα, στο θαυμαστής σεμνότητας και αρχιτεκτονικής ιδιοφυΐας έργο του Κρόκου ασελγεί ανήκουστα μια Δημοτική Αρχή τυπικά βάνδαλων Νεοελλήνων: Κοτσάρει στο ζωτικό για την έξωθεν θέα του αρχιτεκτονήματος χώρο ένα θηριώδες, νεοπλουτίστικου επαρχιωτισμού Δημαρχείο, προσβολή βάναυση όποιου υπολείμματος αισθητικής και αξιοπρέπειας σώζει η Θεσσαλονίκη.

Γιατί όχι, αφού είναι πια χαμένη η αίσθηση του ιερού. Γιατί όχι, αφού έχει προηγηθεί, δίχως τον παραμικρό ξεσηκωμό αντίστασης ή διαμαρτυρίας, η κορυφαία ύβρις, μνημείο στο διηνεκές του ανίερου: το καινούργιο Μουσείο της Ακρόπολης των Αθηνών, ασέλγημα ελβετικό κατέναντι του Ιερού Βράχου, του ιερότερου στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.

Δεν γινόταν αλλιώς, έχει νομοτέλεια η Ιστορία. Με κατεστραμμένη τελεσίδικα την Αττική, με την παρανοϊκά πολυώροφη τσιμεντένια λέπρα να πνίγει από παντού ασφυκτικά τον Ιερό Βράχο, να θάβει σε τριτοκοσμική αθλιότητα τα σημάδια της κλασικής Ελλάδας, δεν μπορούσε να υπάρξει συνεπέστερη έκφραση απώλειας κάθε αίσθησης του ιερού. Το Μουσείο που μας έστησε ο Ελβετός Bernard Tschumi είναι η ευστοχότερη χλεύη για τον παρακμιακό επαρχιωτισμό μας.

Κάπου πρέπει να χαρακτούν ανεξίτηλα τα ονόματα προέδρου και μελών της επιτροπής που προέκρινε τον εφιαλτικό αυτόν αρχιτεκτονικό θρίαμβο του ανίερου. Αλλά και το όνομα του θλιβερού υπουργίσκου που συγκρότησε, με ονόματα φανταχτερά για επαρχιώτες, την επιτροπή. Να αποτυπωθεί κάπου επώνυμα η αυτουργία της συλλογικής ντροπής, του κατεξευτελισμού μας των Ελλήνων. Με την απαλλακτική προσθήκη πως δεν γινόταν αλλιώς. Η αίσθηση του ιερού έχει χαθεί, σπιθαμιαίοι διαχειρίζονται τα πανανθρώπινου δέους αρχαία ίχνη του. Θέλανε οι διαχειριστές υποταγμένα τα εκθέματα του Μουσείου σε «μοδέρνα» τεχνολογικά «εφφέ» για την προτεραιότητα των εντυπώσεων (τουριστικά εμπορεύσιμων). Και στήσανε την εκτρωματική βλασφημία κατέναντι στην ιερότητα.

Είχε προλάβει να υποβάλει μελέτη για το Μουσείο της Ακρόπολης και ο Κυριάκος Κρόκος, πρόταση θαυμαστής προσαρμογής στην ιερότητα του χώρου και του εγχειρήματος. Της έδωσαν παρηγορητικό «έπαινο», δεν είχαν τουλάχιστον την ευστροφία να προφασιστούν ότι θα ήταν ανορθογραφία μέσα στην εκβαρβαρισμένη τερατούπολη.

Γιατί, πραγματικά, η Αθήνα σαρκώνει τον πιο εγκληματικό βανδαλισμό που συντελέστηκε ποτέ στην Ιστορία. Δεν είναι καν οικιστικός πια χώρος να ζουν, να κοινωνούν, να συμβιώνουν άνθρωποι. Είναι πρωταρχικά χώρος για να σταθμεύουν, στριμωγμένα παντού, αυτοκίνητα και να σωρεύονται σκουπίδια. Απρόσωπες τριτοκοσμικές πολυκατοικίες παρανοϊκά υπερυψωμένες και με συμπαγή «μεσοτοιχία» μεταβάλλουν τα στενάδια των δρόμων σε διαδρόμους φυλακής με πανύψηλα τείχη. Μαύρη κάπνα κολλημένη στις προσόψεις, ασχήμια και κιτσαριό, άναρχες αφισοκολλήσεις, θόρυβος ασίγαστος, οι ανθρωποκτόνοι μεταλλικοί κάνθαροι βόμβος νυχθήμερος πάνω στο σάπιο κουφάρι της πόλης.

Αυτόν τον εφιάλτη τον ερμηνεύει το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, αποτυπώνεται εκεί η αιτία του εκβαρβαρισμού, της εξευτελιστικής παρακμής: η απώλεια της «αίσθησης του ιερού». Χτίσμα προορισμένο να στεγάσει απομεινάρια του πολιτισμού των σχέσεων της «κατά λόγον» κοινωνίας, του «πολιτικού» αθλήματος για τον «κατ’ αλήθειαν» βίο, χτίζεται και οργανώνεται με τα κριτήρια της ατομοκρατίας, της προτεραιότητας των υποκειμενικών εντυπώσεων, της ωφελιμοθηρίας. Δεν είναι ο μοντέρνος αρχιτεκτονικός ρυθμός που κάνει το χτίσμα ανίερο, είναι τα κριτήρια και το ήθος του σχεδιασμού, η ανυποψίαστη ασέβεια για τα εκθέματα που διολισθαίνει στην ασέλγεια.

Γι’ αυτό και βλέποντας το καινούργιο μουσειακό απόκτημα της πρωτεύουσας μπορεί ο υποψιασμένος να καταλάβει πολλά: Γιατί, λ.χ., σε αυτή τη χώρα οι «Αριστεροί» καίνε φασιστικότατα τις κάλπες της καθολικής φοιτητικής ψηφοφορίας, γιατί τα κοινά τα διαχειρίζονται μόνο ανίκανοι και ανυπόληπτοι, γιατί είναι αυτονόητο ο εφοριακός να χρηματίζεται, ο εργολήπτης να κλέβει, ο δημόσιος λειτουργός να εκβιάζει, το σχολειό να έχει διαλυθεί, η διπλωματία να σωρεύει ντροπές στη χώρα.

Αναθέσαμε σε Ελβετό να κραυγάσει ότι χάσαμε την αίσθηση του ιερού

Sunday, June 21, 2009

CodexAlimentarius:Το απόλυτο διατροφικό μέσο μαζικής εξόντωσης ;

CodexAlimentarius:

Το απόλυτο διατροφικό μέσο μαζικής εξόντωσης ;





Codex Alimentarius:

Το απόλυτο μέσο αποπληθυσμού !



Εκατομμύρια άνθρωποι αναμένεται να υποφέρουν από εκφυλιστικές παθήσεις, λόγω κακής διατροφής καιπεριορισμένης λήψης σημαντικών διατροφικών στοιχείων, εάνεπιτραπεί στους ισχυρούς παγκόσμιους οργανισμούς να«ομογενοποιήσουν» τον κόσμο μέσω του νέου Κώδικα Διατροφής...

Επιμέλεια - απομαγνητοφωνηση: ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ

Πολύ λίγοι είναι προς το παρόν εκείνοι που έχουν ακούσει για την ύπαρξη του Διατροφικού Κώδικα (Codex Alimentarius), ενώ και οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τηνεφιαλτική πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από την πανίσχυρη αυτή εμπορική επιτροπή.

Σύμφωνα με την ανα κοίνωση στην επίσημη ιστοσελίδα του Κώδικα(http://www.codexalimentarius.net/web/index_en.jsp), αποστολή του είναι να «προστατεύσει την υγεία των καταναλωτών και να διασφαλίσει την τήρηση των κανονισμών του διεθνούς εμπορίου, προωθώντας παράλληλα τον συντονισμό όλων των κανονισμών που αφορούν στην παραγωγή τροφής και λαμβάνονται από διεθνείς κυβερνητι κούς και μη κυβερνητικούς οργανισμούς».

Η λειτουργία του Δια τροφικού Κώδικα στηρίζεται σε μία σύμπραξη ανάμεσα στον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (Food and Agriculture Organization - FAO) και τον Παγκόσμιο Οργανισμό (World Health Organization - WHO).
Η ιστορία του Κώδικα αρχίζει το 1893, όταν οι επικεφαλής της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας αποφάσισαν ότι ήταν απαραί τητο να δημιουργηθεί ένα σύνολο συγκεκριμένων οδηγιών, βάσει των οποίων τα δικαστήρια θα έκριναν τις υποθέσεις που σχετίζο νταν με ζητήματα διατροφής και τροφίμων. Το όνομα που δόθηκε στις οδηγίες αυτές ήταν «Codex Alimentarius» και εφαρμόστηκε με επιτυχία έως την πτώση της αυτοκρατορίας το 1918.

Ωστόσο, εμπνευστής του διατροφικού κώδικα στη σύγχρονη -οργουελική- εκδοχή του (σύμφωνα με την εκπρόσωπο του Natural Solutions Foundation, ιατρό Sp. Rima E. Lainbow., από ομι λία της στον αμερικανικό Εθνικό Οργανισμό Διατροφής - Codex and Nutricide, 2005--που θα δείτε στο αγγλόφωνο βίντεο που ακολουθεί στο τέλος)

ΕΙΝΑΙ η εταιρία του DER MEER, ή IG FARBEN που παρασκεύαζε από το θανατηφόρο μείγ μα αερίων που χρησιμοποιούνταν στους περίφημους θαλάμους αερίων, μέχρι τον χάλυβα και τα πυρομαχικά των Ναζί .

Μετά τη λήξη του Πολέμου και την καταδίκη 24 από τα μελών της από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης, η εταιρία «διασπάστηκε» σε τρεις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες, τις γνωστές BASF, Hoechst και Bayer).Η ιδέα που εισηγήθηκε ο derMeer μετά την αποφυλάκιση του αφορούσε στον έλεγχο του πληθυσμού μέσα από την τροφή -η οποία έμελλε να υλοποιηθεί αρκετά χρόνια αργότερα.

Η επανεισαγωγή του Κώδικα Διατροφής αποφασίστηκε το 1962 σε μία συνεδρίαση του ΟΗΕ, προκειμένου «να προστατευθεί η υγεία των καταναλωτών». Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η υπεύθυνη για τον Κώδικα Διατροφής επιτροπή είναι επιτροπή εμπορίου χωρίς υγειονομική αρμοδιότητα, παρόλο που χρηματοδοτείται κατά το 1/3 από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Από το 2002, οπότε και οι μεγάλες βιομηχανίες επέλεξαν να στη ρίξουν τον Κώδικα (παρά τις εισηγήσεις για αναίρεση του από μι σθωμένο εξωτερικό σύμβουλο αξιολόγησης), αυτός χρησιμοποιείται με την κάλυψη πολυεθνικών εταιριών που δραστηριοποιούνται στους τομείς τόσο των φαρμάκων, όσο και των αγροτικών και χημι κών προϊόντων, προωθώντας την αύξηση των κερδών τους και την υλοποίηση της ατζέντας τους για έλεγχο του παγκόσμιου πληθυσμού. Στην τελευταία συνεδρίαση για την προώθηση του Διατροφικού Κώδικα, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Ελβετία από τις 30 Ιου νίου έως τις 4 Ιουλίου 2008, αποφασίστηκε να τεθούν οι ΗΠΑ επικεφαλής χώρα της επιτροπής, με τη σταθερή υποστήριξη των συμμάχων τους (Αυστραλία, Αργεντινή, Βραζιλία, Καναδάς, Ινδονησία, Ιαπωνία, Μαλαισία, Μεξικό, Σιγκαπούρη και Ε.Ε.).


Συντονισμένη απειλή για την παγκόσμια υγεία


Ο Κώδικας δρα υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπο ρίου, έχοντας τη λογική των Ναπολεόντιων νόμων - αντί δηλαδή για τη συνήθη πρακτική, κατά την οποία αναγράφονται τα διατροφικά στοιχεία και οι ουσίες που απαγορεύονται, ο Κώδικας αναγράφει μόνο τα διατροφικά είδη που επιτρέπονται, καθιστώντας αυτομάτως παράνομη την κατοχή, παραγωγή και εμπορία οποιουδήποτε διατροφικού είδους και στοιχείου δεν περιλαμβάνεται σε αυτόν.

Όπως εξηγεί η δρ. Ριμα Λέυμποου, από την 1η Ιανουαρίου 2010, οπότε η εφαρμογή του Κώδικα θα γίνει υποχρεωτική για τα κράτη-μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, αν ένα κράτος-μέλος αρνηθεί να επικυρώσει ή να τηρήσει τους όρους του, χάνει αυτομάτως οποιαδήποτε προσφυγή γίνει εναντίον του από άλλο κράτος-μέλος, όσο εξωφρενική και αν είναι αυτή.

Πολλοί κρατικοί οργανισμοί και υπηρεσίες, όπως η Διεύθυνση Θεραπευτικών Αγαθών της Αυστραλίας, επιχειρούν να κατευνάσουν τις ανησυ χίες του κοινού, καταφεύγοντας σε δια βεβαιώσεις ότι οι οδηγίες του Κώδικα για την κατάργηση των βιταμινών και των μετάλλων δεν θα εφαρμοστούν στη χώρα τους. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρί ζει ποιοι άλλοι συνοδευτικοί νόμοι θα θεσπιστούν εν όψει της εναρμόνισης των κρατών-μελών του Οργανισμού με τις οδηγίες του Κώδικα.

Ορισμένες από τις ρυθμίσεις που προβλέπονται από τον Διατροφικό Κώδικα, οι οποίες προτείνεται να τεθούν σε ισχύ στο προσεχές μέλλον και, θα είναι αμετάκλητες, περιλαμβάνουν τα εξής:

Ο Κώδικας θα απαγορεύει τη χρήση Θρεπτικών Ουσιών (π.χ. βιταμινών και μετάλλων για την «πρόληψη, αντιμετώπιση ή θεραπεία οποιασδήποτε πάθησης ή ασθένειας», χαρακτηρίζοντάς τις «τοξίνες ή δηλητήρια».

Κάθε είδος τροφής (ακόμα και τα οργανικά βιολογικά τρόφιμα) θα υποβάλλεται σε επεξεργασία με ακτινοβολία, προκειμένου να απομακρυνθούν όλα τα δήθεν «τοξικά» θρεπτικά στοιχεία (εκτός και αν οι καταναλωτές μπορούν να παράγουν και να καταναλώνουν την τροφή τους σε τοπικό επίπεδο).

Μία πρόγευση της εν λόγω οδηγίας είχαν οι καταναλωτές των ΗΠΑ τον Αύγουστο του 2008, με την υποχρεωτική υποβολή των μαρουλιών και του σπανακιού της χώρας σε μαζική επεξεργασία με ακτίνες, στο όνομα της «δημόσιας ασφάλειας»!!!!!!. Αν ο Αμερικανικός Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων έπραξε με γνώμο να την προστασία του κοινού, τότε γιατί δεν ενημερώθηκε η αμε ρικανική Κοινή Γνώμη;

Τα επιτρεπόμενα θρεπτικά στοιχεία θα είναι περιορισμένα σε αυτά που αναγράφονται στη λίστα του Κώδικα, η οποία θα περιλαμβάνει «ευεργετικές» ουσίες, όπως το Φθόριο_(3,8 mg ημερη σίως), το οποίο θα συλλέγεται από βιομηχανικά απόβλητα...

Όλα τα θρεπτικά στοιχεία (π.χ. δι βιταμίνες Α, Β, C, D, ο ψευδάργυρος και το μαγνήσιο) ανακηρύσσονται παράνομα σε θερα­πευτικές δοσολογίες και θα μειωθούν σε ποσότητες αμελητέες, με μέγιστο όριο το 15% της σημερινής συνιστώμενης ημερήσιας δόσης.

Ακόμα και με συνταγή γιατρού θα είναι αδύνατο για κάποιον να βρίσκει τα παραπάνω στοιχεία σε μεγαλύτερες θεραπευτικές δόσεις, σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρίσκεται. Είναι πιθανό να ανακηρυχθούν παράνομες οι συμβουλές που δίνονται για τη διατροφή και αφορούν σε βιταμίνες και μέταλλα(συμπεριλαμβανομένων των άρθρων που θα δημοσιεύονται σε περιοδικά ή στο Διαδίκτυο, καθώς και προφορικών συμβουλών σε οποιονδήποτε).Τέτοιου είδους πληροφόρηση ενδέχεται να θεωρηθεί συγκεκαλυμμένη παρεμπόδιση του εμπορίου και ίσως να οδηγήσει σε οικονομικές κυρώσεις για την εμπλεκόμενη χώρα.

Όλες οι αγελάδες που θα χρησιμοποιούνται για την παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων σε όλο τον πλανήτη θα υποβάλλονται υποχρεωτικά σε αγωγή με τη γενετικά τροποποιημένη αυξητική ορμόνη των βοοειδών της γνωστής Μονσάντο.

Όλα τα ζώα που θα χρησιμοποιούνται για τη διατροφή θα υποβάλλονται σε αγωγή με ισχυρά αντιβιοτικά και εξωγενείς αυξητικές ορμόνες, Θα επανεισαχθεί η χρήση στη διατροφή επικίνδυνων καικαρκινογόνων εντομοκτόνων συμπεριλαμβανομένων και επτά από τα θεωρούμενα ως δώδεκα χειρότερα (όπως π.χ. το DDT, το εξαχλωροβενζόλιο, το αλντρίν και το , τοξαφαίνιο), η χρήση των οποίων απαγορεύτηκε στη σύνοδο της Στοκχόλμης το 1991 από 176 χώρες (συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ).

Αυτό, μεταξύ άλλων, σημαίνει ότι στο εξής καμία χώρα δεν θα έχει το δικαίωμα να εμποδίσει την εισαγωγή και να προβεί σε απαγόρευση της κυκλοφορίας τροφίμων που περιέχουν τα παραπάνω -χαρακτηρισμένα ως εξαιρετικά επικίνδυνα, με μόνιμες επιπτώσεις- χημικά, καθώς αυτό θα σήμαινε παραβίαση των διεθνών κανονισμών εμπορίου, οδηγώντας σε εξοντωτικές οικονομικές κυρώσεις.

Ο Κώδικας θα επιτρέπει τη συσσώρευση σε επικίνδυνα και τοξικά επίπεδα της αφλατοξίνης (0,5 ρρο) στο γάλα, Πρόκειται για τηδεύτερη ισχυρότερη καρκινογόνο ουσία (από τις μη σχετιζόμενες με ραδιενεργό ακτινοβολία), η οποία παράγεται σε ζωικές τροφές που έχουν αναπτύξει μύκητες (μούχλα) κατά την αποθήκευση τους.

Η χρήση αυξητικών ορμονών και αντιβιοτικών θα καταστεί υπο χρεωτική σε όλα τα είδη ζώων, πτηνών, πουλερικών και ψαριών που προορίζονται για την ανθρώπινη διατροφή. Θα επιβληθεί σε παγκόσμιο επίπεδο η εισαγωγή άγνωστων και δυνητικά θανάσιμων γενετικάτροποποιημένων ποικιλιών σε ζώα, ψάρια και πτηνά. Θα επιτραπούν αυξημένα επίπεδα σε κατάλοιπα από -γνωστά για τις τοξικές τους επιπτώσεις σε ανθρώπους και ζώα- εντομο κτόνα και φυτοφάρμακα.

Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί η δρ. Ρίμα , βιταμί νες, μέταλλα, ακόμα και βότανα (όπως η εξαιρετικά ευεργετική για το ανοσοποιητικό σύστημαΕχινάτσια) πρόκειται να απαγορευτούν κατά αντίστοιχο τρόπο με τις ναρκωτικές ουσίες, αν οι πολίτες δεν αντισταθούν στην εφαρμογή των διατάξεων του νέου Διατροφικού Κώδικα.


Μαζική εξόντωση του πληθυσμού

Το γεγονός ότι, στα περισσότερα κράτη (π.χ. στις ΗΠΑ, από το 1995), ισχύουν διατάξεις που καθορίζουν ότι οι διεθνείς κανονισμοί υπερισχύουν των εγχωρίων νόμων καθιστά ουσιαστικά αδύνατη την αναίρεση του Διατροφικού Κώδικα μετά την εφαρμο γή της «εναρμονισμένης» λειτουργίας του από τα κράτη-μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου το 2010.

Ο Κώδικας ίσως θα μπορούσε να περιγραφεί ακριβέστερα ως ένας οικονομικά επωφελής μηχανισμός ελέγχου του πληθυσμού, μέσω του οποίου οι ΗΠΑ, καθοδηγούμενες κυρίως από τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες, αποβλέπουν στη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού από τα σημερινά εκτιμώμενα 6,692 δισ.,στα εκτιμώμενα 500 εκατ. - μείωση κατά περίπου 93%!

Ουσιαστικά, πρόκειται για την εφαρμογή μιας μεθοδολογίας που βρίσκεται σε αντιστοιχία με άλλες πρακτικές που ήδη τίθε νται σε εφαρμογή για τον ίδιο σκοπό, όπως π.χ. η εισαγωγή ουσιών καιστοιχείων στα εμβόλια που καταστρέφουν το DΝΑ και αναστέλλουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος (ακόμα και στελέχη της γρίππης των πτηνών ή του ιού του HIV), η γενικευμένη χρήση της ασπαρτάμης, η επιβολή των αεροψεκασμών, ηχημειοθεραπεία για την αντιμετώπιση του καρκίνου κ.λπ.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Αμερικανικού Οργανισμού Τροφίμων και Προϊόντων Γεωργικής Παραγωγής (ΡΑΟ)και του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας (WΗΟ), από μόνη της η οδηγία για ελαχιστοποίηση της χρήσης βιταμινών και μετάλλων εκτιμάται ότι θα επιφέρει μέσα σε μια δεκαετία τον θάνατο του λάχιστον 3 δισ. ανθρώπων. Από τους θανάτους αυτούς, το 1 δισ.θα προέλθει απευθείας από τη στέρηση τροφής, ενώ τα υπόλοιπα 2 δισ. θα επέλθουν ως συνέπεια"της κακής ποιότητας διατροφής από εκφυλιστικές ασθένειες που θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί, όπως είναι οι διάφορες μορφές καρκίνου, οι καρδιαγγειακές παθήσεις και ο διαβήτης.

Η χορήγηση τροφής αποστραγγισμένης από κάθε είδους θρεπτι κές ουσίες, βομβαρδισμένης με ακτινοβολία και γεμάτης με τοξίνες, ορμόνες και φυτοφάρμακα-εντομοκτόνα, είναι πραγματικά ο ταχύτερος και πλέον επωφελής οικονομικά τρόπος για τη δημιουργία ενός κύματος κρουσμάτων από ασθένειες, για τις οποίες η πλέον ενδεδειγμένη δράση είναι η επίσης τοξική φαρμακευτική αγωγή.

Η παγκόσμια φαρμακοβιομηχανία περίμενε την επικείμενη εναρμόνιση όλων των κρατών-μελών του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου με τον Κοντεξ Αλιμεντάριους για χρόνια...


Αντίσταση στον Κώδικα


Η επικεφαλής του ιατρικού τμήματος της δρ. Ρίμα, έχει ήδη καταθέσει αγωγές εναντίον της αμερικανικής κυβέρνη σης και αντιμάχεται την εφαρμογή του Κώδικα σε κάθε χώρα όπου πραγματοποιούνται οι τακτικές συνεδριάσεις της επιτροπής, ενημερώνοντας κοινό και εκλεγμένους αντιπροσώπους για τις ολέθριες επιπτώσεις.

Όπως φάνηκε και από τα εξαιρετικά ενθαρρυντικά αποτελέσματατης διεθνούς αντίστασης στα ίδια συμφέροντα, σχετικά με την επιβολή των μεταλλαγμένων τροφίμων στη σύγχρονη διατροφή, οι μεγάλες πολυεθνικές των τροφίμων, φαρμάκων, γεωργικών και χημικώνπροϊόντων δεν είναι ανίκητες.

Ο αγώνας της μαχητικής αυτής ιατρού έχει ήδη αποδώσει καρπούς, καθώς όλο και περισσότεροι πολίτες παγκοσμίως ενημερώνονται, αφυπνίζονται και παίρνουν θέση ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα που επιβου λεύονται το μέλλον της ανθρωπότητας...

Σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσει κανείς την βιντεοσκοπημένη ομιλία της αναφορικά με τον Κώδικα Διατροφής ή Codex Alimentarius στην ηλεκτρονική διεύθυνση :ΣΟΣ
http://video.google.com/videoplay?docid=-5266884912495233634





Λάβετε θέση υπογράφοντας την διαμαρτυρία στο παραπάνω βίντεο στη θέση www.healthfreedomusa.org

1 φαξ,1 τηλεφωνημα διαμαρτυριας ή 1 εμαιλ=13000 άτομα!!!!


κάτι που τρέμουν για την επανεκλογή τους όλοι οι κυβερνώντες

Friday, June 19, 2009

ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΜΕΣΑ <<ΜΠΕΛΛΑ-ΜΠΕΛΛΑ >> ΚΙ ΑΠΟ ΕΞΩ ΚΑΤΣΙΒΕΛΛΑ,…



ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΜΕΣΑ <<ΜΠΕΛΛΑ-ΜΠΕΛΛΑ >> ΚΙ ΑΠΟ ΕΞΩ ΚΑΤΣΙΒΕΛΛΑ,…
Δεν μας έφτανε το αρχιτεκτονικά , βιοκλιματικά και πολεοδομικά άθλιο, νέο Μουσείο της Ακρόπολης, που τρομάρα του ο αμετροεπής αρχιτέκτονας του το θέλει << να συνδιαλέγεται με τον Παρθενώνα >> (!!!), σε απόσταση μικρότερη του χιλιομέτρου από αυτό, μέσα στον αρχαιολογικό χώρο μεταξύ Ακρόπολης και Θησείου,στην είσοδο της αρχαίας Αγοράς, επικρατούν τριτοκοσμικές συνθήκες, με τον πεζόδρομο- χωμάτινο μονοπάτι που συνδέει την Πλάκα με το Θησείο, να έχει μετατραπεί σε παρκόδρομο, που την μέν ημέρα χρησιμοποιείται από υπαλλήλους του Υπουργείου Πολιτισμού (;), που παρκάρουν ανεξέλεγκτα τα αυτοκίνητα τους μέσα στα αρχαία ,προκαλώντας αλγεινή εντύπωση στους χιλιάδες ξένους τουρίστες , την δε νύχτα μετατρέπεται σε υπαίθριο πάρκινγκ των νυχτερινών κέντρων , χώρος διακίνησης ναρκωτικών , αυξάνοντας την πιθανότητα να πιάσει κάποια στιγμή μια φωτιά μέσα στον αρχαιολογικό ,την οποία και κανένας δεν θα μπορέσει να σταματήσει.
Κράτος γραικύλων και σφουγκοκωλάριων απέναντι σε ότι το ξενικό, με ανίκανη διοίκηση καταρακομένη από το κομματικό μίασμα, ανενεργούς και απογοητευμένους πολίτες ,που τους ρίχνουν τόνους ρύπων πνευματικών για να μην μπορέσουν ποτέ να ορθοποδήσουν, και ανύπαρκτους θεσμούς,που οι κρατούντες τους θυμούνται μόνο σε εγκαίνια και σε θλιβερές επετείους … …,που στέγασε τα αριστουργήματα του Παρθενώνα ,σε ένα κουτί από μπετόν και γυαλί, επιχειρώντας μάλιστα να κατεδαφίσει τα γύρω θαυμάσια νεοκλασικά κτίρια, που αντί να δώσει στην ανθρωπότητα , σε μια εποχή οικολογικής κρίσης , ένα βιοκλιματικό κτίριο, που να εξοικονομεί ενέργεια , στην νότια πλευρά του κτιρίου από όπου και θα υπήρχαν θερμικές απολαβές , έχει δεχτεί να υπάρχει ένα είδος << καφασωτού από οπλισμένο σκυρόδεμα>>, από εκεί δηλαδή πού θα έπρεπε να μπαίνει το πρωινό απολλώνιο φώς της αττικής γης ,και το εσπερινό διονυσιακό φώς του αττικού ορίζοντα,..
…,που δεν κατασκεύασε ούτε θέσεις στάθμευσης(!) για ένα τόσο μεγάλο κτιριακό έργο, που αντί να αφήσει την μάνα αττική - γή να αναπνεύσει, επέκτεινε τις πλακοστρώσεις-βλακοστρώσεις σε όλον τον περιβάλλοντα χώρο, και με έναν τεχνικό κόσμο που αντί να παράγει αρχιτεκτονικό έργο αντάξιο του τόπου που τον γέννησε ,μηρυκάζει ξένα πρώτυπα ,και εκστασιάζεται σε κάθε κτιριακή αρλούμπα ,που του προσφέρει ο πρώτος τυχόν, φτάνει να πείσει τους τυχάρπαστους οσφυοκάμπτες της τάδε επιτροπής του δείνα αρχιτεκτονικού διαγωνισμού, που ελένχουν με το αζημίωτο τα λαμόγια, οι συντεχίες και οι ημιμαθείς …
…, και που εξευτελίζει τον πολιτισμό μας αφήνοντας την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου της αρχαίας Αγοράς, να μετατρέπεται σε υπαίθριο χώρο στάθμευσης ,γεμάτο με μπάζα και σκουπίδια, και να αποτελεί εστία πιθανής πυρκαγιάς.
Ο δυστυχής λαός μας λέει συχνά << απ’έξω μπέλλα-μπέλλα κι από έξω κατσιβέλλα >>.
Εμείς αντιστρέφοντας το, θα λέγαμε << από μέσα μπέλλα-μπέλλα και από έξω κατσιβέλλα >>.
Αιδώς Αργείοι,…
Αθήνα , 19-6-2009
Κ.ΣΤ.ΤΣΙΠΗΡΑΣ
Μηχανικός βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής-δρ. χωροταξίας
Συνιδρυτής του Συλλόγου Ολιστικής Αρχιτεκτονικής ( Σ.ΟΛ.ΑΡ.)
Πρ. διευθυντής σύνταξης του περιοδικού <<ΦΥΣΗ & ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ>>

Sunday, June 7, 2009

Ενα μακάριο καρτέλ ....

Ενα μακάριο καρτέλ
Του Νικου Κ. Αλιβιζατου*

Δανείζομαι τον ορισμό από τα εμπορικό δίκαιο: «καρτέλ» είναι η σύμπραξη επιχειρήσεων, που συνεννοούνται μεταξύ τους για να ελέγξουν την παραγωγή, τις τιμές και, κατ' επέκταση, την αγορά. Κρυφές και συνήθως άτυπες, οι συμπράξεις αυτές, θεωρητικά τουλάχιστον, απαγορεύονται και τιμωρούνται, διότι νοθεύουν τον ανταγωνισμό.

Στην πολιτική επιστήμη, ο όρος καρτέλ χρησιμοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια για τον χαρακτηρισμό των κομμάτων εκείνων που, παρά τις ιδεολογικοπολιτικές διαφορές τους, συνεργάζονται στην πράξη. Και τούτο, με σκοπό να διατηρήσουν τα «κεκτημένα» τους και να εμποδίσουν την εμφάνιση νέων πολιτικών παικτών, που θα τα απειλούσαν. Οπως μας το θύμιζε προ ημερών ο Γιάννης Βούλγαρης, τα κόμματα αυτά (cartel parties), όταν διακυβεύονται τα προνόμιά τους (κρατική χρηματοδότηση, προβολή στα μέσα ενημέρωσης, οικονομική λογοδοσία), λειτουργούν περισσότερο ως μηχανισμοί του κράτους παρά ως εκπρόσωποι της κοινωνίας.

Οι ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης για την πρωτοφανή απαξίωση των θεσμών που βιώνουμε είναι ασφαλώς τεράστιες. Ο εκρηκτικός συνδυασμός πολιτικής ανεπάρκειας και θεσμικής παχυδερμίας οδήγησε σε μιαν υποβάθμιση της πολιτικής, που θα μας πάρει πολύ χρόνο να ξεπεράσουμε. Ωστόσο, η μουντή αυτή προεκλογική περίοδος ανέδειξε και κάποια από τα βαθύτερα αίτια της κακοδαιμονίας. Γι' αυτά, όπως είναι προπάντων το έλλειμμα αποτελεσματικών ελέγχων και λογοδοσίας των κυβερνώντων, μήπως ευθύνονται και τα άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα;

Μήπως, με άλλα λόγια, όπως έδειξε και το θλιβερό «ντιμπέιτ» των πέντε πολιτικών αρχηγών, βρισκόμαστε ενώπιον ενός διακομματικού καρτέλ, που με την ανοχή της Δικαιοσύνης και της πλειονότητας των μέσων ενημέρωσης, επιδιώκει να χειραγωγήσει την πολιτική αγορά, εμποδίζοντας καθετί καινούργιο;

Για να απαντήσω στο ερώτημα αυτό, θα σταθώ σε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Ποινική ανευθυνότητα των υπουργών. Με την αναθεώρηση του 2001, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία κατέστησαν δυσκολότερη από ποτέ άλλοτε την παραπομπή υπουργών για αξιόποινες πράξεις κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Το άρθρο 86 του Συντάγματος και ο ν. 3126/2003 προβλέπουν πέντε διαδοχικά φίλτρα (δικαστικά και πολιτικά) για να φθάσει ένας υπουργός που κατηγορείται στο ακροατήριο, με ειδικές πλειοψηφίες και παραγραφές. Κάτι που δεν συμβαίνει σε καμιά άλλη ώριμη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Το ενδιαφέρον είναι ότι ΚΚΕ και Συνασπισμός, αν και δεν ψήφισαν τις σχετικές ρυθμίσεις, ουδέποτε τις κατήγγειλαν ως σκανδαλώδεις (ίσως και από «τύψεις» λόγω παραπομπών του 1989). Κατόπιν αυτού, η ιδέα Αλαβάνου για αυτοδέσμευση όλων των κομμάτων να παραπέμπουν όλους τους κατηγορούμενους υπουργούς ηχεί περισσότερο ως ευφυής ελιγμός παρά ως ρεαλιστική πρόταση διεξόδου.

Ασυλία των βουλευτών. Το 2003, με πρωτοβουλία του τότε προέδρου της Βουλής -και αφού σχετική πρόταση του κ. Ιω. Βαρβιτσιώτη απορρίφθηκε από όλα τα κόμματα μετ' επαίνων- ο Κανονισμός της Βουλής τροποποιήθηκε για να ρυθμισθεί υποτίθεται καλύτερα η άρση της ασυλίας των βουλευτών. Ετσι (άρθρο 83), για πρώτη φορά προβλέφθηκε ότι οι σχετικές αιτήσεις δεν θα υποβάλλονται απευθείας στη Βουλή από τον αρμόδιο εισαγγελέα, αλλά «αφού ελεγχθούν από τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου», ότι η κρίσιμη ψηφοφορία στην ολομέλεια της Βουλής θα είναι φανερή και ότι αυτή θα διεξάγεται βάσει εκθέσεως της Επιτροπής Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας του άρθρου 43Α παρ. 1(ε΄) του Κανονισμού. Ολα αυτά με τη σκέψη ότι έτσι θα «φιλτράρονται» οι μη σοβαρές αιτήσεις που οι εισαγγελείς υποβάλλουν στη Βουλή αβασάνιστα, ύστερα από εκδικητικές μηνύσεις πολιτών.

Τα κριτήρια ωστόσο με τα οποία η Επιτροπή Δεοντολογίας καλείται να διατυπώσει το πόρισμά της εγείρουν ένα προστατευτικό τείχος για τους βουλευτές, τόσο υψηλό και αδιαπέραστο, ώστε να διερωτάται κανείς για τη συνταγματικότητά τους: η Επιτροπή αυτή, λοιπόν, δεν αρκείται στο να ερευνήσει «αν η πράξη για την οποία ζητείται η άρση της ασυλίας συνδέεται με την πολιτική δραστηριότητα του βουλευτή» (κάτι που θα ήταν εύλογο), αλλά ψάχνει περαιτέρω «αν η δίωξή του υποκρύπτει πολιτική σκοπιμότητα ή αποσκοπεί ενδεχομένως (!!) στο να τρωθεί το κύρος της Βουλής ή του βουλευτή ή να παρακωλυθεί ουσιαστικώς (!!) η άσκηση του λειτουργήματός του ή να επηρεασθεί (!!) η λειτουργία της Βουλής ή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας» στην οποία αυτός ανήκει. Εξ όσων γνωρίζω, ούτε για τη σκανδαλώδη αυτή διάταξη διαμαρτυρήθηκε ποτέ κανένα από τα μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Πρόσφατα μάλιστα συνέβη και το εξής αδιανόητο: όχι μόνον δεν ήρθη η ασυλία υφυπουργού της σημερινής κυβέρνησης, ο οποίος είχε μηνυθεί για πράξεις που είχε τελέσει προτού εκλεγεί βουλευτής, αλλά ο μηνυτής του καταδικάσθηκε για ψευδή καταμήνυση! Και τούτο, παρά το γεγονός ότι ο εν λόγω υφυπουργός δεν δικάσθηκε ποτέ, ώστε να αποδειχθεί το ψεύδος του μηνυτή του. Αντιθέτως, η Ελλάδα καταδικάσθηκε από το Δικαστήριο του Στρασβούργου για τη μη άρση της ασυλίας του από τη Βουλή (υπόθεση «Τσαλκιτζή κατά Ελλάδος», 2006)!

Χρηματοδότηση της πολιτικής. Ο νόμος προβλέπει την τακτική και εκλογική χρηματοδότηση των κοινοβουλευτικών κομμάτων με ποσά που -βρέξει χιονίσει- ορίζονται ως ποσοστό των τακτικών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού του αντίστοιχου οικονομικού έτους (1,02 και 0,22 τοις χιλίοις αντιστοίχως, βλ. άρθρο 1 ν. 3023/2002, συν 0,1 τοις χιλίοις για τη χρηματοδότηση των «κέντρων ερευνών και μελετών» τους). Προβλέπεται επίσης η χρηματοδότηση των ραδιοτηλεοπτικών διαφημίσεών τους. Οσο για τα μικρότερα κόμματα, όπως έδειξε η θλιβερή κατάληξη της υπόθεσης της Δράσης του κ. Στ. Μάνου, θα πρέπει να αρκεσθούν σε 5΄ συνολικής προβολής από την ΕΡΤ, έναντι πολλών χιλιάδων λεπτών των κοινοβουλευτικών κομμάτων σε όλα τα κανάλια. Ομως ούτε και γι' αυτήν τη σκανδαλώδη ρύθμιση είδα να διαμαρτύρονται τα κόμματα της Αριστεράς.

Η σιωπή, ειδικά του ΚΚΕ, μήπως εξηγείται από το ότι στον σχετικό νόμο (τον ν. 3023/2002) περιελήφθη διάταξη η οποία επιτρέπει την κατ' εξαίρεση χρηματοδότηση κομμάτων από επιχειρήσεις που τα ίδια ελέγχουν ή που οι μετοχές τους ανήκουν «αποδεδειγμένα» «στον επικεφαλής» τους «ή σε άλλα φυσικά πρόσωπα εντεταλμένα προς τούτο από το αρμόδιο όργανο του κόμματος»; (άρθρο 7 παρ. 2).

Αδιαφάνεια των οικονομικών των κομμάτων. Για τη διασφάλιση της διαφάνειας στα κόμματα, το 2001 αναθεωρήθηκε το άρθρο 29 του Συντάγματος και συγκροτήθηκε «και με τη συμμετοχή ανώτατων δικαστικών λειτουργών» Επιτροπή Ελέγχου, στην οποία μετέχουν με έναν εκπρόσωπό τους βουλευτή όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα (άρθρο 21 ν. 3023/2002). Η επιτροπή αυτή, που προεδρεύεται από έναν από τους αντιπροέδρους της Βουλής, είναι αρμόδια κατά το Σύνταγμα για τον έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων, των βουλευτών και των υποψηφίων βουλευτών. Τις σχετικές διοικητικές κυρώσεις, που μπορούν να φθάσουν ώς την παραπομπή βουλευτή στο ΑΕΔ με το ερώτημα της έκπτωσής του, τις επιβάλλει «με αιτιολογημένη απόφαση» ο πρόεδρος της Βουλής. Εξ όσων γνωρίζω, η Επιτροπή αυτή υπολειτουργεί, δεν έχει επιβάλει καμιά σοβαρή κύρωση ώς σήμερα, οι έλεγχοι που διεξάγει είναι εικονικοί, και κανένα κόμμα δεν έχει βέβαια διαμαρτυρηθεί γι' αυτό.

Οι ανεπάρκειες της Δικαιοσύνης. Δεν είναι η στιγμή για να επανέλθει κανείς στις κρίσιμες πτυχές του θέματος που είναι γνωστές. Τα σκάνδαλα εν τούτοις των ημερών θέτουν ξανά επί τάπητος τον τρόπο διορισμού της ηγεσίας των ανώτατων δικαστηρίων από την κυβέρνηση. Δίαυλος για την άσκηση αθέμιτων πιέσεων σε βάρος των δικαστών, το άρθρο 90 του Συντάγματος πρέπει επιτέλους να αναθεωρηθεί. Αν και θεωρητικά τα κόμματα εξουσίας συμφωνούν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, κάτι μου λέει ότι βολεύονται τελικά με τη σημερινή κατάσταση. Γιατί η πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης τα φοβίζει.

Αν στα ανωτέρω προσθέσει κανείς και τις αβελτηρίες μιας κομματικά διαβρωμένης διοίκησης, θα αντιληφθεί γιατί το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν πάσχει μόνο από τις αδράνειες μιας ανίκανης κυβέρνησης. Νοσεί και λόγω της παμπόνηρης στάσης ενός μακάριου καρτέλ.

Για να εξυγιανθεί λοιπόν η πολιτική στη χώρα μας δεν χρειάζονται θαύματα ούτε ανατροπές. Χρειάζονται μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμίσεις εντοπισμένες και καλά μελετημένες. Αν θέλουν να πείσουν ότι τις επιδιώκουν ειλικρινά, όσοι τις επαγγέλλονται χρειάζεται να κάνουν θυσίες. Οσο αργούν, τόσο οι θυσίες αυτές θα είναι μεγαλύτερες.

* Ο κ. Ν. Κ. Αλιβιζάτος είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο

Saturday, June 6, 2009

Ψηφίζουμε μονάρχη, όχι κόμμα..................

Ψηφίζουμε μονάρχη, όχι κόμμα

Tου Χρηστου Γιανναρα

Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι πρωθυπουργοκεντρικό, που σημαίνει: μοναρχία όχι συνταγματική, αλλά απόλυτη. Το Σύνταγμα το αλλάζει ο πρωθυπουργός κατά την ανεξέλεγκτη βούλησή του, αρκεί να διαθέτει 180 έδρες στη Βουλή - το είδαμε στην πράξη το 1985. Αν δεν μπορεί να επέμβει και στο Σύνταγμα, αξιοποιεί το συνταγματικά κατοχυρωμένο απεριόριστο της πρωθυπουργικής μοναρχίας.

Δεν δεσμεύεται από κανέναν όρο εσωκομματικού δημοκρατικού ελέγχου. Χρησιμοποιεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να επιβάλει όποια σύνθεση της κυβέρνησης θέλει - έστω και με κραυγαλέα ανίκανους ή προκλητικά φαύλους υπουργούς. Σπάνια (και για λόγους εντυπώσεων) επιτρέπει στους βουλευτές του να ψηφίσουν «κατά συνείδησιν» - τους νόμους που τον εξυπηρετούν τους ψηφίζουν οι βουλευτές έστω και «παρά συνείδησιν», σαν ανέγνωμα πιόνια. Ελέγχει τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων του κόμματός του, γεγονός που τον καθιστά αδιαμφισβήτητο σατράπη με αυλή κολάκων και λακέδων. Μαγειρεύει και επιβάλλει εκλογικούς νόμους προσαρμοσμένους σε επικαιρικές διευκολύνσεις της επανεκλογής του, αποφασίζει, με ιδιοτελή και μόνο κριτήρια, πότε θα διενεργηθούν εκλογές. Διορίζει τις ηγεσίες της Δικαιοσύνης, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Αστυνομίας, όλων των Δημόσιων Οργανισμών, τους προέδρους και τους διευθύνοντες συμβούλους όλων των κρατικών εταιρειών. Ορίζει όλες τις υποψηφιότητες νομαρχών και δημάρχων του κόμματός του σε ολόκληρη τη χώρα και, βέβαια, τους ευρωβουλευτές του. Επιλέγει και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον επιβάλλει με την κοπαδιασμένη κοινοβουλευτική του πλειοψηφία ή τον παζαρεύει, υπό την απειλή εκλογών, εξευτελίζοντας τον θεσμό.

Με αυτά τα δεδομένα ο λαός δεν ψηφίζει κόμμα στις εκλογές, ψηφίζει απόλυτο μονάρχη. Σήμερα αυτή η επιλογή δεσμεύεται και από συγκεκριμένες δυναστείες: Οι υποψήφιοι έχουν διαδοχή εξ αίματος από οίκους και πατριές διαλαμψάντων μοναρχών στην προσχηματική και κατ' επίφασιν «δημοκρατία» μας. Καμιά πολιτική προσωπικότητα, οποιωνδήποτε προσόντων, δεν μπορεί να αντιταχθεί στους κληρονομικώ δικαιώματι ηγέτες των δύο κομματικών σατραπειών που διεκδικούν την πρωθυπουργική μοναρχία.

Η χώρα σήμερα έχει παγιδευτεί σε πολιτικό αδιέξοδο, γιατί οι πολίτες οφείλουν να επιλέξουν απόλυτο μονάρχη ανάμεσα σε δύο άκρως προβληματικούς δελφίνους. Η δέσμευση στη διλημματική επιλογή καθορίζει τους δείκτες υπανάπτυξης της ελλαδικής κοινωνίας: Σύμφωνα με τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις το 62% των ψηφοφόρων είναι έτοιμο να δώσει την ψήφο του και πάλι στις δύο κομματικές σατραπείες, στους άκρως προβληματικούς, αλλά κληρονομικώ δικαιώματι ηγέτες τους. Και από αυτή την πλειοψηφία των ψηφοφόρων το μέγιστο ποσοστό (60%) αιτιολογεί την πρόθεση της ψήφου του επικαλούμενο μόνο τον εθισμό - δηλώνει, δίχως αιδώ ή λύπην, ότι ψηφίζει πάντοτε σταθερά μία από τις δύο εκδοχές απόλυτης μοναρχίας χωρίς κριτική επανεκτίμηση της προτίμησής του («Κ» 23.5.2009).

Εφιαλτική υπανάπτυξη, ανατριχιαστική απερισκεψία ή ασυνείδητη και ενστικτώδης, όμως «σοφή» ενόρμηση αυτοσυντήρησης; Η λευκή ψήφος δεν υπονομεύει, ευνοεί τον διπολισμό και τρίτη κομματική επιλογή για τον νοήμονα ψηφοφόρο δεν υπάρχει. Τα μικρά κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν πολιτική σοβαρότητα, είναι μετερίζια ουτοπικών φιλοδοξιών ή αρρωστημένης δημοσιολαγνείας πολιτευτών, φυγάδων από τα δυναστικά ποιμνιοστάσια. Δεν υπάρχει μικρό κόμμα που να κυοφορεί ρεαλιστικές προϋποθέσεις ανατροπής του θεσμικά κατεστημένου διπολισμού, των φεουδαρχών που εκ περιτροπής καταληστεύουν και ρημάζουν τη χώρα.

Τα κόμματα καπηλείας της Αριστεράς γραδάρουν τον βυθό της πολιτικής και παιδευτικής μας υπανάπτυξης. Το ένα, το τάχα και «εκσυγχρονιστικό» έχει μεταλλάξει τα κοινωνιοκεντρικά οράματα της Αριστεράς σε συντεχνιακό καμουφλάζ αδίστακτου καριερισμού, ωμού ατομοκεντρισμού συμφερόντων - υιοθετεί τη βία και τον γκανγκστερικό εκβιασμό σαν όπλα δήθεν «κοινωνικής πάλης», ενώ πρακτορεύει απροκάλυπτα στην ελληνική κοινωνία τον νεοταξικό εθνομηδενισμό. Το άλλο, το «συντηρητικό» κόμμα, έχει επιλέξει τη φυγή στο παράλογο, στο εξωπραγματικό: ζει στο αστρικό νεφέλωμα νοσταλγίας του Σταλινισμού, συνθηματολογεί στοχεύοντας σε παραισθησιογόνα τεχνητής αναβίωσης του σοβιετικού «παραδείσου». Πρέπει να έχει κανείς σοβαρό πρόβλημα απώλειας της επαφής με την πραγματικότητα για να ψηφίσει ένα από τα κόμματα καπηλείας της Αριστεράς στην Ελλάδα σήμερα.

Υποδηλώνει λοιπόν ενστικτώδη, αλλά «σοφή» ενόρμηση αυτοσυντήρησης το 62% των πολιτών που εμμένουν στον διπολισμό; Είπαμε ότι πρόκειται σαφέστατα για επιλογή μονάρχη, όχι επιλογή κόμματος ή πολιτικής ή κοινωνικού στόχου. Και το δίλημμα εντοπίζεται σε δύο δελφίνους με πολλά κοινά γνωρίσματα και κάποιες δευτερεύουσες διαφορές:

Και οι δύο δεν χρειάστηκε να παλαίψουν ποτέ για τίποτα στη ζωή τους: Δεν κρίθηκαν στον επαγγελματικό - κοινωνικό στίβο προτού φιλοδοξήσουν να διαχειριστούν τα κοινά. Κάθε μέρα που ξημερώνει ξυπνούν ξέροντας ότι τους έτυχε ο πρώτος λαχνός του λαχείου. Η δυναμική της ανέλιξής τους βασίζεται στο οικογενειακό τους όνομα και μόνο.

Επομένως είναι και εξαιρετικά δύσκολο να έχουν φίλους, σχεδόν αδύνατο να ακούσουν ειλικρινή, ρεαλιστική κριτική. Εζησαν και ζουν στη γυάλα του οικογενειακού τους ονόματος, δεν έχουν ζυμωθεί με την κοινωνία. Γι' αυτό και δεν ξέρουν να εντοπίζουν ανθρώπινη ποιότητα. Βασίζονται σε συγκυριακά «φιλαράκια», σε ρηχόμυαλους συγγενείς.

Στην πολιτική τους διαδρομή έχουν κοινό το στίγμα της αποτυχίας: Ο ένας χρημάτισε υπουργός παροιμιώδους ανεπάρκειας, ο άλλος πρωθυπουργός ανεπανάληπτης ατολμίας και ραστώνης. Ως κομματικοί αρχηγοί δεν έχουν δώσει το παραμικρό δείγμα δημιουργικής φαντασίας, σθένους για να τολμήσουν τομές, να πρωτοτυπήσουν, να διακινδυνεύσουν γόνιμες ανατροπές.

Είναι και οι δύο εξίσου ενδοτικοί στο ψεύδος: Ο ένας αυτοχαρακτηρίζεται «σοσιαλιστής» (ύψιστε Θεέ!), ο άλλος, ο μνημειώδους ατολμίας, καυχάται συνεχώς για «μεταρρυθμίσεις»! Δεν επεξεργάστηκαν ούτε αποτόλμησαν ποτέ λύσεις των καίριων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, επαγγέλλονται συνεχώς «διαλόγους», συμβιβάζονται με ασήμαντες «βελτιώσεις», αναμηρυκάζουν καυχήσεις για το τίποτα. Η δημοκοπική τους ρητορική είναι αναξιοπρεπής ψευδολογία καλοχτενισμένη από μαστόρους της εξαπάτησης.

Διαφέρουν στα δευτερεύοντα: Ο ένας δεν διαθέτει παιδικά βιώματα πατρίδας στη χώρα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει και τα ελληνικά δεν είναι μητρική του γλώσσα - η εκφραστική αδεξιότητα τον εκθέτει. Μιμείται ύφος και χειρονομίες του πατέρα του, τον αδικεί και το παρουσιαστικό του: φιγούρα επαρχιακού γυμνασιάρχη περασμένων εποχών. Ο άλλος έχει σίγουρο ρητορικό ταλέντο, αλλά δείχνει να μην έχει αισθήματα, να μην τον αγγίζει τίποτα, να είναι όλα ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Σαν να ασχολείται με την πολιτική όπως με το σκάκι, το μπριτζ ή το τάβλι. Από βαρεμάρα.

Αν είναι αυτές οι συντεταγμένες του διπολισμού, η ελληνική κοινωνία τον συντηρεί όχι από ενστικτώδη «σοφία» αυτοπροστασίας. Μόνο από απαιδευσία και υπανάπτυξη.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_267_31/05/2009_316814