ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ, ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ: Είναι ο τίτλος χαρακτηριστικού άρθρου στους New York Times

ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ, ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ: Είναι ο τίτλος χαρακτηριστικού άρθρου στους New York Times, το οποίο υποστηρίζει ότι, στην Ελλάδα και την Ιταλία έγινε πολιτικό πραξικόπημα των αγορών, με σκοπό την προστασία του ευρώ

“Νομίζετε ότι ο πρωθυπουργός έχει την παραμικρή εξουσία; Ξυπνήστε, η αληθινή εξουσία είναι το Καρτέλ! Είναι η Microsoft, η Google, η Nestle, η Coca Cola, η Wal-Mart, η Monsanto, η Toyota, η Siemens, η ΑΒΒ, η Exxon, η Morgan Stanley, η Deutsche Bank, η Royal Dutch Shell, η Astra Zeneca, η Sanofi-Aventis και όλες οι άλλες πολυεθνικές. Ορίστε, αυτή είναι η αληθινή κυβέρνηση του πλανήτη. Όταν συγκεντρώνονται κάθε τρεις μήνες, οι «προτάσεις συντονισμού», στις οποίες συμφωνούν, είναι πολύ πιο σημαντικές από όλα τα κυβερνητικά διατάγματα. Προτάσεις…..Είναι για γέλια.



Πρόκειται για εκτελεστικές αποφάσεις, μπροστά στις οποίες όλοι υποκλίνονται – ακόμη και η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα (ΔΝΤ), η ΕΕ, η Ιαπωνία και οι Η.Π.Α. Και εσύ το ξέρεις και εγώ το γνωρίζω…….είναι κοινό «μυστικό». Η Πολιτική; Ας γελάσω. Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλοι αυτοί, όταν βγαίνουν από τα υπουργικά συμβούλια; Πιγκουίνους που χειροκροτούν άλλους πιγκουίνους, επάνω σε πάγο που λιώνει. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλει κανείς να συμμετάσχει σε αυτήν την απίστευτη παρωδία, επιλέγοντας την Πολιτική για να κάνει την καριέρα του»”. (M. Crespy)



Είδηση



Στο άρθρο μας «Το Ελληνικό Πραξικόπημα» αναφέραμε ότι, στην Ελλάδα έχει «εκτελεστεί» το τέλειο πολιτικό έγκλημα – επίσης στην Ιταλία, όπως είχαμε αναλύσει στην «Ιταλική Τραγωδία». Η θέση μας ήταν πως είναι δύσκολο να κερδίσεις την παρτίδα, παίζοντας «Σκάκι με το Διάβολο». Ειδικά σε σχέση με την Ελλάδα γράφαμε, μεταξύ άλλων, τα παρακάτω:



“Το αναγγελθέν δημοψήφισμα, το οποίο «ανακλήθηκε» σχεδόν αμέσως, δεν αφορούσε σε καμία περίπτωση την παραμονή ή μη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη – αφού απαγορεύεται ρητά από τη συμφωνία του Μάαστριχτ τόσο η απέλαση μίας χώρας, όσο και η εθελούσια έξοδος της. Δηλαδή, δεν επιτρέπεται ούτε να διώξει η Ευρωζώνη την Ελλάδα, ούτε να φύγει η Ελλάδα μόνη της – ενώ η αλλαγή της συμφωνίας θα απαιτούσε πολλά χρόνια, εκτός του ότι θα έπρεπε να ψηφιστεί από όλα τα κοινοβούλια των χωρών-μελών.



Δυστυχώς για όλους μας, η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας και της Ευρωζώνης, ειδικά της Γερμανίας, καθώς επίσης ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ, κατάφεραν να παραπλανήσουν το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων – πείθοντας όλους μας ότι, το δημοψήφισμα θα αφορούσε την παραμονή μας στο Ευρώ(!).



Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, στο πρόσφατο άρθρο μας «Απορρύθμιση, κατάρρευση, πραξικόπημα» είχαμε γράψει πως, “φαίνεται ότι δρομολογείται η απορρύθμιση και η κατάρρευση της Ελλάδας, με στόχο να ανέλθει «πραξικοπηματικά» στην εξουσία μία κάποια «ομάδα σωτηρίας», η οποία θα εξασφαλίζει τα ξένα συμφέροντα - ενώ, εάν τελικά αποτύχει το σημερινό «εγχείρημα», δεν μπορεί παρά να γίνει χρήση πολύ πιο δραστικών μεθόδων-σοκ, «τύπου» Ιράκ ή πρώην Γιουγκοσλαβίας (ενδεχομένως με τη βοήθεια της Τουρκίας)”.



Φυσικά δεν είχαμε «περιορισθεί» απλά σε πιθανό στρατιωτικό πραξικόπημα, αφού θεωρείται πια ξεπερασμένο - ενώ το πολιτικό είναι όχι μόνο ασφαλέστερο, αλλά και πολύ πιο «αποδοτικό» (άρθρο: Ευρώπη, το χρυσόμαλλο δέρας). Όσο για το χρονικό σημείο των εκλογών στην Ελλάδα (στην Ιταλία ορίσθηκαν για μετά από δύο χρόνια), ιδιαίτερα επειδή δεν «καταγράφονται» κοστολογικά στον προϋπολογισμό του 2012, είναι πολύ δύσκολο να δεχθεί κανείς το Φεβρουάριο – πολύ περισσότερο εάν η «νέα» κυβέρνηση των ισορροπιών, την οποία μάλλον επέβαλλαν οι αγορές, δημιουργήσει «χειραγωγούμενη» κάποιες θετικές προσδοκίες.



ΟΙ NEW YORK TIMES



Στο πρόσφατο δημοσίευμα τώρα των New York Times αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι: «Μία παγκόσμια συμμαχία με επικεφαλής τη Γερμανία, την Κίνα και το ΔΝΤ, κινούνται παρασκηνιακά με στόχο την απομάκρυνση του Ομπάμα από τον Λευκό Οίκο».


Η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας των ΗΠΑ ήταν το χαριστικό χτύπημα: ο Πρόεδρος έχει πλέον χάσει την δεδηλωμένη της παγκόσμιας σκιώδους διακυβέρνησης και το επιτελείο του αδυνατεί να επιβιώσει. Μέσα σε λίγες ημέρες, μέσω κάποιων ασυνήθιστων συνταγματικών «τακτικισμών», ο Ομπάμα παραιτείται και καλείται ο Michael Bloomberg να αναλάβει το οβάλ γραφείο.


Με το Πεκίνο να εξαπολύει επιθέσεις κατά του δολαρίου, το Κογκρέσο δεν έχει καμία άλλη επιλογή από το να παραδώσει την οικονομία της χώρας στην διακομματική συμμορία των «έξι» μελών της Γερουσίας οι οποίοι, κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων, δέχθηκαν την παρουσία των Κινέζων και των Γερμανών. Στο μεταξύ, στην Ευρώπη και την Ασία επικρατεί μία ευρεία συναίνεση για την δημιουργία ενός παγκόσμιου υπερκράτους καθώς μόνο έτσι μπορεί να αποφευχθεί η εξάπλωση της οικονομικής μόλυνσης.


Οι New York Times αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι, «Για τους Αμερικανούς, το παραπάνω σενάριο αποτελεί μία παρανοϊκή φαντασίωση. Όμως, για τους πολίτες της Ιταλίας και της Ελλάδας, οι οποίοι πρόσφατα είδαν τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις να ανατρέπονται από τις πιέσεις των αγορών, από τους γραφειοκράτες της ΕΕ και από τους αρχηγούς ξένων κρατών, αποτελεί την ψυχρή πραγματικότητα της πολιτικής του 21ου αιώνα».


Η εφημερίδα μιλά για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας εις βάρος του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Όμως, όπως τονίζει, «λίγοι στενοχωρήθηκαν στην Ιταλία και την Ελλάδα για την πτώση του Μπερλουσκόνι και του Παπανδρέου, καθώς και οι δύο είναι ανεπιθύμητοι σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι. Ωστόσο, οι εσπευσμένες αναχωρήσεις τους, τις οποίες χαιρετίζουμε, δείχνουν πώς θα είναι το πραγματικό ευρωπαϊκό κράτος του μέλλοντος. Η σταθερότητα θα επιτευχθεί εις βάρος της Δημοκρατίας».


Η εφημερίδα τονίζει ότι “Τα κοινοβούλια και οι εκλογές θα παραμείνουν. Όμως, οι πραγματικές αποφάσεις θα λαμβάνονται από την περίφημη «Ομάδα της Φρανκφούρτης» - μία ομάδα η οποία αποτελείται από την Μέρκελ, τον Σαρκοζί, κάποιους τραπεζίτες, καθώς επίσης ορισμένους «αξιωματούχους» της ΕΕ, οι οποίοι έχουν αναλάβει την διαχείριση της κρίσης που βιώνει η Ευρώπη”.





«Ευρωπαϊκή Βαρυχειμωνιά» λοιπόν, με αποτελέσματα που πολύ δύσκολα μπορούν να προβλεφθούν – ειδικά όταν η τύχη πολλών χωρών θα αποφασίζεται πλέον από διορισμένες κυβερνήσεις. Πόσο μάλλον όταν, οι εκβιαστές ποτέ δεν σταματούν τους εκβιασμούς, όταν τα θύματα τους ενδίδουν, υποτάσσονται και πληρώνουν – μη διαθέτοντας την αρετή και την τόλμη που απαιτεί η ελευθερία.



Δευτέρα, 21 Νοεμβρίου 2011