η Ελλάδα από μια άλλη οπτική!!!!!!
http://www.nytimes.com/2011/06/30/opinion/30mazower.html?_r=1&scp=1&sq=mark%20mazower&st=cse
Καταπληκτικό άρθρο του Μ.Μαζάουερ στους New York Times: "Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη."
Του Μαρκ Μαζάουερ*
Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.
Der
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης.
Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας.
Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. "Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου", έγραψε ο Σέλεϊ στο ποιημά του "Ελλάς", "το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! "
Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην "ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη" στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική, εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.
Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνο - τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο - ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα.
Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο του και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.
Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.
Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη - μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.
Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του '90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.
Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;".
Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.
Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.
*Μαρκ Μαζάουερ,
Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας,
καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.
Sunday, October 30, 2011
Thursday, October 27, 2011
ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ, ΟΙ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ!!! ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ,...
Η συμφωνία για το κατά 50% κούρεμα του ελληνικού χρέους που κατέχουν οι τράπεζες έχει ανακοινωθεί αλλά μένουν ακόμη να αποσαφηνιστούν πολλές λεπτομέρειες της με μία από αυτές που είναι εξαιρετικής σημασίας να έχει να κάνει με το δίκιο που διέπει το αναδιαρθρωμένο ελληνικό χρέος. Ως γνωστό, μόλις πριν λίγους μήνες οι τράπεζες είχαν συμφωνήσει σε αναδιάρθρωση ύψους 21% μέσα στα πλαίσια του πρώτου PSI και η συζήτηση που ξέσπασε στη συνέχεια για θεαματική αύξηση του ύψους του κουρέματος τις έβρισκε κάθετα αντίθετες. Ακόμη και μέχρι τα ξημερώματα της 27ης Οκτωβρίου ο επικεφαλής του IIF που εκπροσωπούσε τις τράπεζες που κατέχουν ελληνικό χρέος, δήλωνε πως δεν υπήρχε συμφωνία για το ύψους του κουρέματος.
Λίγη ώρα αργότερα ωστόσο, το 'deal' είχε κλείσει στο 50%. Πώς ακριβώς συνέβη αυτό και τί μεσολάβησε προκειμένου να πειστούν οι τράπεζες; Το γερμανικό κανάλι ARD (ένα από τα μεγαλύτερα της Γερμανίας) σε αποκλειστικό ρεπορτάζ του έριξε φως στις πιο δραματικές στιγμές των διαπραγματεύσεων υποστηρίζοντας πως όταν τα ξημερώματα της Πέμπτης οι Μέρκελ και Σαρκοζί μπήκαν (ξανά) στην αίθουσα των διαπραγματεύσεων άσκησαν μεγάλη πίεση στους εκπροσώπους των τραπεζών τονίζοντας ότι αυτή ήταν η τελευταία τους προσφορά ειδάλλως η Ελλάδα θα προχωρούσε σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Η Μέρκελ, ωστόσο, όπως αναφέρει το ARD 'γλύκανε' αυτό το τελεσίγραφο προσφερόμενη να προχωρήσει σε μία σειρά επιπλέον παροχών προς τις τράπεζες με τη σημαντικότερη, προφανώς, καθώς είναι και η μόνη που αποκάλυψε το ρεπορτάζ του ARD να έχει να κάνει με τη μετατροπή του δικαίου που θα διέπει το ελληνικό χρέος από ελληνικό σε ξένο (πιθανώς αγγλικό που είναι το πιο ευνοϊκό για τους δανειστές και το λιγότερο ευνοϊκό για το δανειολήπτη).
Σε άρθρο που δημοσίευσα πέρυσι με τίτλο "το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας" είχα παρουσιάσει μία πολύ αποκαλυπτική πανεπιστημιακή νομική έκθεση για το ελληνικό χρέος η οποία είχε δημοσιευτεί στο εξωτερικό στις 02 Ιουνίου του 2010 και όπου αναφερόταν πως περισσότερο από το 90% του ελληνικού χρέους, προ της προσφυγής της χώρας στο ΔΝΤ, διεπόταν από το ελληνικό δίκαιο και ήταν ελεύθερο από εμπράγματες ασφάλειες και υποθήκες επί της ελληνικής δημόσιας περιουσίας.
Ένας από τους στόχους του Μνημονίου όπως φάνηκε από το ίδιο το κείμενο του ήταν η μετατροπή του δικαίου του χρέους της Ελλάδας από ελληνικό σε αγγλικό και η επιβάρυνση του με εμπράγματες ασφάλειες και υποθήκες επί της δημόσιας περιουσίας. Αυτό συνέβη ήδη και ισχύει για τα δάνεια που έχουν παράσχει το ΔΝΤ και η ΕΕ και τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για την αποπληρωμή ομολόγων που έληγαν από το Μάιο του 2010 και μετά ώστε να ελαφρυνθεί το βάρος από τις πλάτες των διεθνών τραπεζών.
Το δίκαιο των ομολόγων που δεν έχουν λήξει ακόμη, όμως, παραμένει το ελληνικό και αυτό συνεπάγεται, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έκθεση, ότι η Ελλάδα μπορεί ανά πάσα στιγμή με μία μονομερή αλλαγή της νομοθεσίας να επιβάλλει απώλειες στις τράπεζες (κούρεμα) και μάλιστα χωρίς να προκαλέσει πιστωτικό γεγονός (με βάση προηγούμενες περιπτώσεις αναδιάρθρωσης που αναφέρονται σε άλλη έκθεση του πανεπιστημίου Harvard).
Όσο ένα μεγάλο τμήμα του χρέους παραμένει σε ελληνικό δίκαιο η Ελλάδα έχει ένα πανίσχυρο διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Όταν το δίκαιο μετατραπεί σε διαφορετικό από το ελληνικό, ωστόσο, η κατάσταση αλλάζει ριζικά.
Αν και δεν έχει γίνει καμία σχετική δημοσίευση σε κάποιο αγγλικό ή αμερικανικό ΜΜΕ και φυσικά η παραμικρή αναφορά στην Ελλάδα, το γερμανικό κανάλι ARD ανέφερε πως προκειμένου οι τράπεζες να αποδεχτούν κούρεμα της τάξης του 50% χρειάστηκε η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ να υποσχεθεί τη μετατροπή του δικαίου του αναδιαρθρωμένου χρέους από ελληνικό σε ξένο (πιθανώς αγγλικό που είναι το πιο ευνοϊκό για τους δανειστές και το λιγότερο ευνοϊκό για τους δανειολήπτες).
Η πρακτική σημασία αυτής της μετατροπής του δικαίου (αν το ρεπορτάζ του ARD επιβεβαιωθεί) που διέπει το ελληνικό χρέος την οποία προσπάθησα χωρίς επιτυχία να αναδείξω από το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης (σχετικές δημοσιεύσεις συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις” εκδόσεις Λιβάνη) δημοσιεύοντας σχετικές διεθνείς εκθέσεις νομικών εταιριών και πανεπιστημίων του εξωτερικού είναι τεράστια.
Προκειμένου αυτό να γίνει κατανοητό παραθέτω μεταφρασμένο το κείμενο μίας άλλης έκθεσης που δημοσιεύτηκε ειδικά για το συγκεκριμένο θέμα το Φεβρουάριο του 2011 από τα νομικά τμήματα των πανεπιστημίων New York , Duke και Chicago, δηλαδή τριών εκ των μεγαλύτερων του κόσμου. Σε αυτήν αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής: “..τα διεπόμενα από ελληνική νομοθεσία ελληνικά ομόλογα παρέχουν στους κατόχους τους μηδενική δυνατότητα άρνησης συμμετοχής σε μία αναδιάρθρωση ελληνικού χρέους σε αντίθεση με τα ομόλογα που διέπονται από αγγλικό δίκαιο .... Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει μονομερώς τους όρους που διέπουν τα ελληνικά ομόλογα αλλάζοντας το ελληνικό δίκαιοαλλά δε μπορεί να αλλάξει τους όρους ομολόγων που διέπονται από αγγλικό δίκαιο”.
Με απλά λόγια, η Ελλάδα μπορούσε (και εξακολουθεί να μπορεί για ένα μεγάλο τμήμα του χρέους, μέχρι να υπογράψει τη νέα συμφωνία) να προχωρήσει όποτε ήθελε, μονομερώς σε αναδιάρθρωση του χρέους της και οι τράπεζες θα έπρεπε, υποχρεωτικά, να συμμετάσχουν σε αυτήν ενώ παράλληλα με τις κατάλληλες ενέργειες δε θα προκαλούνταν ούτε πιστωτικό γεγονός (το θέμα αναδιάρθρωσης χωρίς πιστωτικό γεγονός αναλύεται διεξοδικά σε άλλη έκθεση του Harvard που αναφέρεται παραπάνω).
Πόσο τοις εκατό του ελληνικού χρέους , όμως, διεπόταν από ελληνικό δίκαιο μέχρι το Μάιο του 2010που η Ελλάδα προσέφυγε στο ΔΝΤ; Η απάντηση, που δίνεται επίσης από την ίδια έκθεση, είναι το 90% αυτού, όταν το ελληνικό χρέος υπολογιζόταν στα 319 δις ευρώ.
Μέχρι τότε η Ελλάδα είχε εξασφαλισμένη τη νομική δυνατότητα να προχωρήσει μονομερώς σε μία αναδιάρθρωση ακόμη και στο 90% του ελληνικού χρέους η οποία θα μπορούσε να λάβει όποια μορφή η ίδια αποφάσιζε (παράδειγμα χωρίς κούρεμα αλλά μόνο με ανταλλαγή παλιών με νέα ομόλογα λήξης σε 30-50 χρόνια και με πολύ χαμηλό επιτόκιο), πάντα σε συνεννόηση με τους διεθνείς οργανισμούς και τις τράπεζες αλλά με τρόπο που να έδινε προτεραιότητα στο δικό της συμφέρον.
Έτσι, αν η Ελλάδα επέλεγε, όπως τελικά έγινε τώρα, το σενάριο της αναδιάρθρωσης του χρέους με κούρεμα, τότε θα μπορούσε να αναδιαρθρώσει χρέος ύψους 287,1 δις μονομερώς. Σε μία τέτοια περίπτωση θα ήταν αρκετή μία αναδιάρθρωση της τάξης του 30% για να ρίξει το χρέος στο 95% του ΑΕΠ μέσα σε τρεις με έξι μήνες, όσο δηλαδή προβλεπόταν από τις διεθνείς εκθέσεις ότι θα διαρκούσε μία ελληνική αναδιάρθρωση μαζί με τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Και όλα αυτά χωρίς την ύφεση που έφερε το Μνημόνιο, χωρίς την εκτίναξη της ανεργίας, την κατάρρευση της χρηματιστηριακής αγοράς και τις όποιες άλλες συνέπειες της κρίσης.
Αν τώρα η Ελλάδα αποφάσιζε να προχωρήσει σε μία αναδιάρθρωση της τάξης του 50%, όπως αποφασίστηκε τώρα, τότε το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της θα μειωνόταν υπό αυτό το σενάριο στο 58%.
Ακόμη και σήμερα, όμως, (αν το ρεπορτάζ του ARD επιβεβαιωθεί) πριν εγκριθεί από την ελληνική Βουλή η συμφωνία για το κούρεμα κατά 50%), η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί το νομικό της πλεονέκτημα το οποίο ισχύει για ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του χρέους της, που με βάση πρόχειρους υπολογισμούς είναι κοντά στα 240 δις ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι αν η Ελλάδα αποφάσιζε αύριο μονομερώς να προχωρήσει σε κούρεμα ύψους 50%, το χρέος θα μειωνόταν κατά 120 δις ευρώ και το ύψος του ως ποσοστό του ΑΕΠ θα συρρικνωνόταν άμεσα στο 110%.
Αντίθετα, με βάση το σενάριο που τελικά επέλεξε (ή υποχρεώθηκε να επιλέξει) η Ελλάδα, το χρέος θα βρίσκεται (με τις καλύτερες προϋποθέσεις) στο 120% του ΑΕΠ το 2020 και κοντά στο 110% του ΑΕΠ το 2030, δηλαδή υψηλότερα σχεδόν απ' ότι σε όλο το διάστημα από το 1970 μέχρι το 2009 και φυσικά έχοντας πληρώσει επιπλέον ένα εξαιρετικά μεγάλο τίμημα το οποίο, μάλιστα, κανείς δε μπορεί ακόμη να υπολογίσει με ακρίβεια.
Όπως και να έχει, (και ιδιαίτερα αν το ρεπορτάζ του ARD δεν επιβεβαιωθεί οπότε ακόμη και με το νέο PSI η Ελλάδα διατηρήσει το χρέος της σε ελληνικό δίκαιο), με βάση εκθέσεις από τέσσερα, πλέον, μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού η Ελλάδα έχει πράγματι ένα εξαιρετικά μεγάλης σημασίας διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της το οποίο εξακολουθεί να μη χρησιμοποιεί παρά το γεγονός πως έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει , ιδιαίτερα τώρα που όλοι 'αναγνωρίζουν' τις τεράστιες θυσίες που έχουν υποστεί οι Έλληνες. Φαίνεται, μάλιστα, πως αυτό το διαπραγματευτικό χαρτί αποτέλεσε βασικό θέμα συζήτησης μεταξύ Μέρκελ και τραπεζών τα ξημερώματα της 27ης Οκτωβρίου και πιθανόν να ήταν η υπόσχεση της Μέρκελ να το 'κάψει' που τελικά έπεισε τις τράπεζες να αποδεχτούν τη συμφωνία για το κούρεμα κατά 50%.
*Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
Λίγη ώρα αργότερα ωστόσο, το 'deal' είχε κλείσει στο 50%. Πώς ακριβώς συνέβη αυτό και τί μεσολάβησε προκειμένου να πειστούν οι τράπεζες; Το γερμανικό κανάλι ARD (ένα από τα μεγαλύτερα της Γερμανίας) σε αποκλειστικό ρεπορτάζ του έριξε φως στις πιο δραματικές στιγμές των διαπραγματεύσεων υποστηρίζοντας πως όταν τα ξημερώματα της Πέμπτης οι Μέρκελ και Σαρκοζί μπήκαν (ξανά) στην αίθουσα των διαπραγματεύσεων άσκησαν μεγάλη πίεση στους εκπροσώπους των τραπεζών τονίζοντας ότι αυτή ήταν η τελευταία τους προσφορά ειδάλλως η Ελλάδα θα προχωρούσε σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Η Μέρκελ, ωστόσο, όπως αναφέρει το ARD 'γλύκανε' αυτό το τελεσίγραφο προσφερόμενη να προχωρήσει σε μία σειρά επιπλέον παροχών προς τις τράπεζες με τη σημαντικότερη, προφανώς, καθώς είναι και η μόνη που αποκάλυψε το ρεπορτάζ του ARD να έχει να κάνει με τη μετατροπή του δικαίου που θα διέπει το ελληνικό χρέος από ελληνικό σε ξένο (πιθανώς αγγλικό που είναι το πιο ευνοϊκό για τους δανειστές και το λιγότερο ευνοϊκό για το δανειολήπτη).
Σε άρθρο που δημοσίευσα πέρυσι με τίτλο "το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας" είχα παρουσιάσει μία πολύ αποκαλυπτική πανεπιστημιακή νομική έκθεση για το ελληνικό χρέος η οποία είχε δημοσιευτεί στο εξωτερικό στις 02 Ιουνίου του 2010 και όπου αναφερόταν πως περισσότερο από το 90% του ελληνικού χρέους, προ της προσφυγής της χώρας στο ΔΝΤ, διεπόταν από το ελληνικό δίκαιο και ήταν ελεύθερο από εμπράγματες ασφάλειες και υποθήκες επί της ελληνικής δημόσιας περιουσίας.
Ένας από τους στόχους του Μνημονίου όπως φάνηκε από το ίδιο το κείμενο του ήταν η μετατροπή του δικαίου του χρέους της Ελλάδας από ελληνικό σε αγγλικό και η επιβάρυνση του με εμπράγματες ασφάλειες και υποθήκες επί της δημόσιας περιουσίας. Αυτό συνέβη ήδη και ισχύει για τα δάνεια που έχουν παράσχει το ΔΝΤ και η ΕΕ και τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για την αποπληρωμή ομολόγων που έληγαν από το Μάιο του 2010 και μετά ώστε να ελαφρυνθεί το βάρος από τις πλάτες των διεθνών τραπεζών.
Το δίκαιο των ομολόγων που δεν έχουν λήξει ακόμη, όμως, παραμένει το ελληνικό και αυτό συνεπάγεται, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έκθεση, ότι η Ελλάδα μπορεί ανά πάσα στιγμή με μία μονομερή αλλαγή της νομοθεσίας να επιβάλλει απώλειες στις τράπεζες (κούρεμα) και μάλιστα χωρίς να προκαλέσει πιστωτικό γεγονός (με βάση προηγούμενες περιπτώσεις αναδιάρθρωσης που αναφέρονται σε άλλη έκθεση του πανεπιστημίου Harvard).
Όσο ένα μεγάλο τμήμα του χρέους παραμένει σε ελληνικό δίκαιο η Ελλάδα έχει ένα πανίσχυρο διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Όταν το δίκαιο μετατραπεί σε διαφορετικό από το ελληνικό, ωστόσο, η κατάσταση αλλάζει ριζικά.
Αν και δεν έχει γίνει καμία σχετική δημοσίευση σε κάποιο αγγλικό ή αμερικανικό ΜΜΕ και φυσικά η παραμικρή αναφορά στην Ελλάδα, το γερμανικό κανάλι ARD ανέφερε πως προκειμένου οι τράπεζες να αποδεχτούν κούρεμα της τάξης του 50% χρειάστηκε η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ να υποσχεθεί τη μετατροπή του δικαίου του αναδιαρθρωμένου χρέους από ελληνικό σε ξένο (πιθανώς αγγλικό που είναι το πιο ευνοϊκό για τους δανειστές και το λιγότερο ευνοϊκό για τους δανειολήπτες).
Η πρακτική σημασία αυτής της μετατροπής του δικαίου (αν το ρεπορτάζ του ARD επιβεβαιωθεί) που διέπει το ελληνικό χρέος την οποία προσπάθησα χωρίς επιτυχία να αναδείξω από το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης (σχετικές δημοσιεύσεις συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις” εκδόσεις Λιβάνη) δημοσιεύοντας σχετικές διεθνείς εκθέσεις νομικών εταιριών και πανεπιστημίων του εξωτερικού είναι τεράστια.
Προκειμένου αυτό να γίνει κατανοητό παραθέτω μεταφρασμένο το κείμενο μίας άλλης έκθεσης που δημοσιεύτηκε ειδικά για το συγκεκριμένο θέμα το Φεβρουάριο του 2011 από τα νομικά τμήματα των πανεπιστημίων New York , Duke και Chicago, δηλαδή τριών εκ των μεγαλύτερων του κόσμου. Σε αυτήν αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής: “..τα διεπόμενα από ελληνική νομοθεσία ελληνικά ομόλογα παρέχουν στους κατόχους τους μηδενική δυνατότητα άρνησης συμμετοχής σε μία αναδιάρθρωση ελληνικού χρέους σε αντίθεση με τα ομόλογα που διέπονται από αγγλικό δίκαιο .... Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει μονομερώς τους όρους που διέπουν τα ελληνικά ομόλογα αλλάζοντας το ελληνικό δίκαιοαλλά δε μπορεί να αλλάξει τους όρους ομολόγων που διέπονται από αγγλικό δίκαιο”.
Με απλά λόγια, η Ελλάδα μπορούσε (και εξακολουθεί να μπορεί για ένα μεγάλο τμήμα του χρέους, μέχρι να υπογράψει τη νέα συμφωνία) να προχωρήσει όποτε ήθελε, μονομερώς σε αναδιάρθρωση του χρέους της και οι τράπεζες θα έπρεπε, υποχρεωτικά, να συμμετάσχουν σε αυτήν ενώ παράλληλα με τις κατάλληλες ενέργειες δε θα προκαλούνταν ούτε πιστωτικό γεγονός (το θέμα αναδιάρθρωσης χωρίς πιστωτικό γεγονός αναλύεται διεξοδικά σε άλλη έκθεση του Harvard που αναφέρεται παραπάνω).
Πόσο τοις εκατό του ελληνικού χρέους , όμως, διεπόταν από ελληνικό δίκαιο μέχρι το Μάιο του 2010που η Ελλάδα προσέφυγε στο ΔΝΤ; Η απάντηση, που δίνεται επίσης από την ίδια έκθεση, είναι το 90% αυτού, όταν το ελληνικό χρέος υπολογιζόταν στα 319 δις ευρώ.
Μέχρι τότε η Ελλάδα είχε εξασφαλισμένη τη νομική δυνατότητα να προχωρήσει μονομερώς σε μία αναδιάρθρωση ακόμη και στο 90% του ελληνικού χρέους η οποία θα μπορούσε να λάβει όποια μορφή η ίδια αποφάσιζε (παράδειγμα χωρίς κούρεμα αλλά μόνο με ανταλλαγή παλιών με νέα ομόλογα λήξης σε 30-50 χρόνια και με πολύ χαμηλό επιτόκιο), πάντα σε συνεννόηση με τους διεθνείς οργανισμούς και τις τράπεζες αλλά με τρόπο που να έδινε προτεραιότητα στο δικό της συμφέρον.
Έτσι, αν η Ελλάδα επέλεγε, όπως τελικά έγινε τώρα, το σενάριο της αναδιάρθρωσης του χρέους με κούρεμα, τότε θα μπορούσε να αναδιαρθρώσει χρέος ύψους 287,1 δις μονομερώς. Σε μία τέτοια περίπτωση θα ήταν αρκετή μία αναδιάρθρωση της τάξης του 30% για να ρίξει το χρέος στο 95% του ΑΕΠ μέσα σε τρεις με έξι μήνες, όσο δηλαδή προβλεπόταν από τις διεθνείς εκθέσεις ότι θα διαρκούσε μία ελληνική αναδιάρθρωση μαζί με τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Και όλα αυτά χωρίς την ύφεση που έφερε το Μνημόνιο, χωρίς την εκτίναξη της ανεργίας, την κατάρρευση της χρηματιστηριακής αγοράς και τις όποιες άλλες συνέπειες της κρίσης.
Αν τώρα η Ελλάδα αποφάσιζε να προχωρήσει σε μία αναδιάρθρωση της τάξης του 50%, όπως αποφασίστηκε τώρα, τότε το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της θα μειωνόταν υπό αυτό το σενάριο στο 58%.
Ακόμη και σήμερα, όμως, (αν το ρεπορτάζ του ARD επιβεβαιωθεί) πριν εγκριθεί από την ελληνική Βουλή η συμφωνία για το κούρεμα κατά 50%), η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί το νομικό της πλεονέκτημα το οποίο ισχύει για ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του χρέους της, που με βάση πρόχειρους υπολογισμούς είναι κοντά στα 240 δις ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι αν η Ελλάδα αποφάσιζε αύριο μονομερώς να προχωρήσει σε κούρεμα ύψους 50%, το χρέος θα μειωνόταν κατά 120 δις ευρώ και το ύψος του ως ποσοστό του ΑΕΠ θα συρρικνωνόταν άμεσα στο 110%.
Αντίθετα, με βάση το σενάριο που τελικά επέλεξε (ή υποχρεώθηκε να επιλέξει) η Ελλάδα, το χρέος θα βρίσκεται (με τις καλύτερες προϋποθέσεις) στο 120% του ΑΕΠ το 2020 και κοντά στο 110% του ΑΕΠ το 2030, δηλαδή υψηλότερα σχεδόν απ' ότι σε όλο το διάστημα από το 1970 μέχρι το 2009 και φυσικά έχοντας πληρώσει επιπλέον ένα εξαιρετικά μεγάλο τίμημα το οποίο, μάλιστα, κανείς δε μπορεί ακόμη να υπολογίσει με ακρίβεια.
Όπως και να έχει, (και ιδιαίτερα αν το ρεπορτάζ του ARD δεν επιβεβαιωθεί οπότε ακόμη και με το νέο PSI η Ελλάδα διατηρήσει το χρέος της σε ελληνικό δίκαιο), με βάση εκθέσεις από τέσσερα, πλέον, μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού η Ελλάδα έχει πράγματι ένα εξαιρετικά μεγάλης σημασίας διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της το οποίο εξακολουθεί να μη χρησιμοποιεί παρά το γεγονός πως έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει , ιδιαίτερα τώρα που όλοι 'αναγνωρίζουν' τις τεράστιες θυσίες που έχουν υποστεί οι Έλληνες. Φαίνεται, μάλιστα, πως αυτό το διαπραγματευτικό χαρτί αποτέλεσε βασικό θέμα συζήτησης μεταξύ Μέρκελ και τραπεζών τα ξημερώματα της 27ης Οκτωβρίου και πιθανόν να ήταν η υπόσχεση της Μέρκελ να το 'κάψει' που τελικά έπεισε τις τράπεζες να αποδεχτούν τη συμφωνία για το κούρεμα κατά 50%.
*Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
Sunday, October 23, 2011
ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Το κακόγουστο θέατρο με την εκταμίευση της τελευταίας δόσεως του δανείου προς την Ελλάδα τελείωσε και απομένουν μόνο οι επίσημες ανακοινώσεις, όχι μόνο για αυτή τη δόση, αλλά και για το νέο «πακέτο», που θα αποτρέψει τη χρεωκοπία της χώρας για άλλα δύο χρόνια τουλάχιστον, μέχρι της τελικής προβλεπομένης εξοντώσεως της τε χώρας και του λαού της. Τίποτε από όλα αυτά δεν αποτέλεσε έκπληξη στους τραπεζικούς κύκλους: όλοι γνώριζαν ότι η ευρωζώνη δεν αντέχει την χρεωκοπία της Ελλάδας και ήταν θέμα χρόνου και εκχωρήσεων εθνικής κυριαρχίας από πλευράς μας (βλ. ιδιωτικοποιήσεις από «ξένα χέρια» κ.α.) όπερ και επετεύχθη ερήμην και ΕΝΑΝΤΙΟΝ του Ελληνικού λαού, για να «ανάψει πράσινο» στα χρηματοδοτικά «πακέτα».
Ακόμη και ένας απλός Έλληνας πολίτης ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται ότι ούτε το δεύτερο ή τρίτο μνημόνιο έχει περισσότερες πιθανότητες από το πρώτο να οδηγήσει κάποτε την Ελλάδα στον «παράδεισο» των αγορών, όπου θα δανείζεται με τις δικές της δυνάμεις, χωρίς άλλες εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας. Η Ελλάδα έχει περάσει (οριστικά, άραγε;) στον κύκλο των υπερχρεωμένων χωρών, που θα χάσουν την εθνική τους κυριαρχία και την περιουσία τους, σε μια ατέρμονη προσπάθεια να αποπληρώσουν χρέη που είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν. Ο θάνατος από υπερβολική δόση είναι γνωστός στους χρήστες ναρκωτικών, τώρα αποκτά και την χρηματοοικονομική του αναφορά: Σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για θανάτους χωρών από υπερβολικές δόσεις δανείων. Η υπερχρέωση της χώρας που άρχισε το 1981 από τον Ανδρέα Παπανδρέου ήτο η απαρχή εφαρμογής ενός Μεφιστοφελικού Σχεδίου εμπνεύσεως του «βαθέως» Αμερικανικού Κράτους υπό την μπαγκέττα των μεγάλων Τραπεζών..
Γιατί, όμως, η θέση της κάθε χώρας σε αυτή την φάση του κύκλου διόγκωσης της παγκόσμιας «φούσκας» χρέους έχει καθοριστική σημασία; Γιατί χώρες όπως η Σουηδία συζητούν πολύ σοβαρά την πλήρη απαλλαγή τους από χρέη, με ολοσχερή εξόφληση των υποχρεώσεών τους στις αγορές (χρέος =0% του ΑΕΠ!, την ίδια ώρα ακριβώς που άλλες χώρες βουλιάζουν στην υπερχρέωση; Μήπως πλησιάζει το «τέλος παιχνιδιού» στην παγκόσμια «φούσκα» χρεών και γι’αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία σε ποια θέση τερματίζει κάθε χώρα;
Στους υψηλούς τραπεζικούς κύκλους και σε ελάχιστους υψηλά ιστάμενους πολιτικούς διεθνώς είναι ήδη γνωστό και προδιαγεγραμμένο πού οδηγεί η παγκόσμια «φούσκα» χρέους, που άρχισε να διογκώνεται από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν οι Αμερικανοί αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το νομισματικό σύστημα του Μπρέτον Γουντς, για να έχουν την ελευθερία να τυπώνουν δολάρια σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Η «φούσκα» του χρέους που άρχισε από τότε να διογκώνεται ήταν γνωστό στους διαχειριστές του συστήματος ότι σε μερικές δεκαετίες δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να μεγαλώνει και θα ήταν υποχρεωτική η μετάβαση στο επόμενο στάδιο: την αντικατάσταση των σημαντικότερων διεθνών νομισμάτων, που θα έχαναν μοιραία την αξία τους από την ανεξέλεγκτη κυκλοφορία νέου χρήματος χωρίς αντίκρισμα, από ένα κοινό νόμισμα!
Το σχέδιο αυτό είχε περιγράψει από το 1988 σε πρωτοσέλιδο άρθρο του ο “Economist”: ήταν το λεγόμενο «σχέδιο Φοίνιξ». «Φοίνιξ» ήταν η κωδική ονομασία του νέου παγκόσμιου νομίσματος, επειδή ακριβώς η γέννησή του από τις στάχτες του παλαιού νομισματικού συστήματος θα θύμιζε την αναγέννηση του αρχαίου Φοίνικα από τις στάχτες του. Το νέο νόμισμα θα γεννιόταν το 2018, σύμφωνα με την «προφητεία» του Economist, από τον «γάμο» του δολαρίου, των ευρωπαϊκών νομισμάτων και του γιεν και, ίσως, ορισμένων φτωχότερων χωρών. «Η παγκόσμια προσφορά φοίνικα (σ.σ.: χρήματος) θα ρυθμιζόταν από μια νέα κεντρική τράπεζα, που θα αποτελούσε πιθανότατα τη μετεξέλιξη του Διεθνούς ΝομισματικούΤαμείου» σαν προοίμιο της Δικτατορίας ενός Global Government κατά το πρότυπο των επιδιώξεων της 3ης Διεθνούς του Στάλιν αλλά, τώρα, υπό την Ηγεμονική καθοδήγηση του βαθέως Κράτους που έχει έδρα την Washington.
Αυτό βέβαια που ξεχνούσε το περιοδικό να αναφέρει ήταν η πολιτική παράμετρος αυτού του μεγάλου νομισματικού παιχνιδιού: Για να υπάρξει μία παγκόσμια κεντρική τράπεζα, που θα αποτελέσει τη μετεξέλιξη του ΔΝΤ,χρειάζεται και κάποια μορφή παγκόσμιας διακυβέρνησης, που δεν θα έχει σοβαρούς δημοκρατικούς περιορισμούς (η έννοια των παγκόσμιων εκλογών δεν έχει εφευρεθεί ακόμα) και θα αντλεί την ισχύ της από τις χώρες που κυριαρχούν και στη μετοχική σύνθεση του ΔΝΤ, δηλαδή τις προηγμένες βιομηχανικές χώρες της Δύσεωςς, με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Από πολιτική άποψη, το «σχέδιο Φοίνιξ» φαίνεται άκρως προβληματικό, τουλάχιστον σε οποιονδήποτε έχει στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία, γι’ αυτό και το σχετικό άρθρο του “Economist” περιέγραφε εξαντλητικά τις οικονομικές ευκολίες και αρετές ενός παγκόσμιου νομίσματος, χωρίς να μπαίνει στα πολιτικά ζητήματα που σχετίζονται με το νέο νόμισμα.
Αρκετά χρόνια και πολλές οικονομικές κρίσεις αργότερα, και ενώ το έτος 2018 δεν φαίνεται πια τόσο μακρινό, αυτή η «προφητεία» του Economist γίνεται εξαιρετικά επίκαιρη. Τρεις μήνες πριν φυλακισθεί και αποπεμφθεί από το ΔΝΤ, ο Ντομινίκ Στρος Καν περιέγραφε πώς οραματιζόταν την έξοδο από την παγκόσμια οικονομική κρίση με τη δημιουργία ενός παγκόσμιου νομίσματος, που θα είχε τη βάση του στα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα (Special Drawing Rights), δηλαδή στο «εικονικό νόμισμα» που χρησιμοποιεί το ΔΝΤ στις συναλλαγές του με τις κυβερνήσεις (σχετικό άρθρο για αυτές τις δηλώσεις μπορείτε να βρείτε εδώ:
http://www.telegraph.co.uk/finance/currency/8316834/International-Monetary-Fund-director-Dominique-Strauss-Kahn-calls-for-new-world-currency.html).
Ο Strauss-Khan φαίνεται ότι έκανε ένα λάθος, από υπερβάλλουσα φιλοδοξία να πάρει τον τίτλο του «πατέρα του νέου νομίσματος»: Όχι μόνο κινήθηκε πρόωρα για να ανακοινώσει στον κόσμο το φιλόδοξο σχέδιο, αλλά έσπευσε να δηλώσει ότι στη νομισματική βάση του νέου συστήματος θα πρέπει να περιληφθούν και τα νομίσματα μεγάλων οικονομικών δυνάμεων του (πρώην) Τρίτου Κόσμου, όπως της Κίνας, η οποία άλλωστε έχει στα «σεντούκια» της αμερικανικά ομόλογα αξίας 2,85 τρισ. δολ. και δεν μπορεί να αγνοηθεί ως βασικός παγκόσμιος νομισματικός «παίκτης». Ο Στρος Καν λέγεται ότι ήταν αποφασισμένος να πιέσει στη Σύνοδο του G8 στην Ντοβίλ, που έγινε την περασμένη εβδομάδα χωρίς την παρουσία του, για την επίσπευση της εφαρμογής του «σχεδίου Φοίνιξ», με συμμετοχή της Κίνας. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στην αμερικανική κυβέρνηση (πάσα σχέση αυτής της δυσαρέσκειας με τη δικαστική του περιπέτεια λόγω προσβολής της παρθενίας της καμαριέρας είναι ασφαλώς …συμπτωματική !).
Γιατί όλα αυτά έχουν σχέση με την Ελλάδα; Πολύ απλά, πριν «μηδενίσει το κοντέρ» στο παγκόσμιο νομισματικό παιχνίδι, θα πρέπει να γίνει ένα μεγάλο «ξεκαθάρισμα», υπό τη μορφή μιας παγκόσμιας κρίσεως χρέους, που θα προετοιμάσει το έδαφος για να γίνει πολιτικά δεκτό «με ανακούφιση» το «σχέδιο Φοίνιξ». Σε αυτό το «ξεκαθάρισμα», σε αυτόν τον παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο, ο πλανήτης θα χωρισθεί σε νικητές και ηττημένους: νικητές θα είναι όσοι έχουν τα λιγότερα χρέη και την καλύτερη δυνατότητα εξυπηρέτησής τους, αλλά και τα περισσότερα περιουσιακά στοιχεία. Οι ηττημένες χώρες αυτού του πολέμου,αυτές που θα βρεθούν υπερχρεωμένες και χωρίς περιουσία θα καταδικασθούν σε ρόλο παρία στο νέο σύστημα, ή, ορθότερα, σε καθεστώς αιώνιας δουλείας στο χρέος, σε ένα νομισματικό σύστημα που θα ελέγχεται από τους νικητές.
Το μεγάλο «ξεκαθάρισμα» άρχισε στις ΗΠΑ από τράπεζες, πέρασε στην Ευρώπη, με τον «πόλεμο» να μεταφέρεται σε ολόκληρα έθνη του αναπτυγμένου κόσμου και θα συνεχισθεί μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας, όπου νικητές και ηττημένοι θα έχουν πια ξεχωρίσει, τόσο σε επίπεδο εθνών, όσο και σε επίπεδο επιχειρηματικών/τραπεζικών οντοτήτων. Γι’ αυτό και η σημερινή περιπέτεια της Ελλάδας έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από όση φαντάζονται οι περισσότεροι: δεν είναι απλώς μια κρίση, που αργά ή γρήγορα θα ξεπερασθεί, με περισσότερες ή λιγότερες θυσίες. Είναι μια «πολεμική περιπέτεια», με οικονομικούς όρους, από την οποία θα κριθεί η τύχη της χώρας στο νέο νομισματικό σύστημα που αναδύεται – ΕΑΝ η ιδέα αυτή της Νέο-Ναζιστικής «Νέας Τάξεως» (ο όρος ανήκει στον Χίτλερ) αφεθεί από τους λαούς της Ευρώπης να τελειωθεί. Τα σχέδια αυτά του βαθέως Κράτους με την πρεμούρα του Έλληνος Πρωθυπουργού «we need a global government and we need it fast» είναι απλώς ...συμπτωματική.
Ακόμη και ένας απλός Έλληνας πολίτης ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται ότι ούτε το δεύτερο ή τρίτο μνημόνιο έχει περισσότερες πιθανότητες από το πρώτο να οδηγήσει κάποτε την Ελλάδα στον «παράδεισο» των αγορών, όπου θα δανείζεται με τις δικές της δυνάμεις, χωρίς άλλες εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας. Η Ελλάδα έχει περάσει (οριστικά, άραγε;) στον κύκλο των υπερχρεωμένων χωρών, που θα χάσουν την εθνική τους κυριαρχία και την περιουσία τους, σε μια ατέρμονη προσπάθεια να αποπληρώσουν χρέη που είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν. Ο θάνατος από υπερβολική δόση είναι γνωστός στους χρήστες ναρκωτικών, τώρα αποκτά και την χρηματοοικονομική του αναφορά: Σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για θανάτους χωρών από υπερβολικές δόσεις δανείων. Η υπερχρέωση της χώρας που άρχισε το 1981 από τον Ανδρέα Παπανδρέου ήτο η απαρχή εφαρμογής ενός Μεφιστοφελικού Σχεδίου εμπνεύσεως του «βαθέως» Αμερικανικού Κράτους υπό την μπαγκέττα των μεγάλων Τραπεζών..
Γιατί, όμως, η θέση της κάθε χώρας σε αυτή την φάση του κύκλου διόγκωσης της παγκόσμιας «φούσκας» χρέους έχει καθοριστική σημασία; Γιατί χώρες όπως η Σουηδία συζητούν πολύ σοβαρά την πλήρη απαλλαγή τους από χρέη, με ολοσχερή εξόφληση των υποχρεώσεών τους στις αγορές (χρέος =0% του ΑΕΠ!, την ίδια ώρα ακριβώς που άλλες χώρες βουλιάζουν στην υπερχρέωση; Μήπως πλησιάζει το «τέλος παιχνιδιού» στην παγκόσμια «φούσκα» χρεών και γι’αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία σε ποια θέση τερματίζει κάθε χώρα;
Στους υψηλούς τραπεζικούς κύκλους και σε ελάχιστους υψηλά ιστάμενους πολιτικούς διεθνώς είναι ήδη γνωστό και προδιαγεγραμμένο πού οδηγεί η παγκόσμια «φούσκα» χρέους, που άρχισε να διογκώνεται από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν οι Αμερικανοί αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το νομισματικό σύστημα του Μπρέτον Γουντς, για να έχουν την ελευθερία να τυπώνουν δολάρια σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Η «φούσκα» του χρέους που άρχισε από τότε να διογκώνεται ήταν γνωστό στους διαχειριστές του συστήματος ότι σε μερικές δεκαετίες δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να μεγαλώνει και θα ήταν υποχρεωτική η μετάβαση στο επόμενο στάδιο: την αντικατάσταση των σημαντικότερων διεθνών νομισμάτων, που θα έχαναν μοιραία την αξία τους από την ανεξέλεγκτη κυκλοφορία νέου χρήματος χωρίς αντίκρισμα, από ένα κοινό νόμισμα!
Το σχέδιο αυτό είχε περιγράψει από το 1988 σε πρωτοσέλιδο άρθρο του ο “Economist”: ήταν το λεγόμενο «σχέδιο Φοίνιξ». «Φοίνιξ» ήταν η κωδική ονομασία του νέου παγκόσμιου νομίσματος, επειδή ακριβώς η γέννησή του από τις στάχτες του παλαιού νομισματικού συστήματος θα θύμιζε την αναγέννηση του αρχαίου Φοίνικα από τις στάχτες του. Το νέο νόμισμα θα γεννιόταν το 2018, σύμφωνα με την «προφητεία» του Economist, από τον «γάμο» του δολαρίου, των ευρωπαϊκών νομισμάτων και του γιεν και, ίσως, ορισμένων φτωχότερων χωρών. «Η παγκόσμια προσφορά φοίνικα (σ.σ.: χρήματος) θα ρυθμιζόταν από μια νέα κεντρική τράπεζα, που θα αποτελούσε πιθανότατα τη μετεξέλιξη του Διεθνούς ΝομισματικούΤαμείου» σαν προοίμιο της Δικτατορίας ενός Global Government κατά το πρότυπο των επιδιώξεων της 3ης Διεθνούς του Στάλιν αλλά, τώρα, υπό την Ηγεμονική καθοδήγηση του βαθέως Κράτους που έχει έδρα την Washington.
Αυτό βέβαια που ξεχνούσε το περιοδικό να αναφέρει ήταν η πολιτική παράμετρος αυτού του μεγάλου νομισματικού παιχνιδιού: Για να υπάρξει μία παγκόσμια κεντρική τράπεζα, που θα αποτελέσει τη μετεξέλιξη του ΔΝΤ,χρειάζεται και κάποια μορφή παγκόσμιας διακυβέρνησης, που δεν θα έχει σοβαρούς δημοκρατικούς περιορισμούς (η έννοια των παγκόσμιων εκλογών δεν έχει εφευρεθεί ακόμα) και θα αντλεί την ισχύ της από τις χώρες που κυριαρχούν και στη μετοχική σύνθεση του ΔΝΤ, δηλαδή τις προηγμένες βιομηχανικές χώρες της Δύσεωςς, με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Από πολιτική άποψη, το «σχέδιο Φοίνιξ» φαίνεται άκρως προβληματικό, τουλάχιστον σε οποιονδήποτε έχει στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία, γι’ αυτό και το σχετικό άρθρο του “Economist” περιέγραφε εξαντλητικά τις οικονομικές ευκολίες και αρετές ενός παγκόσμιου νομίσματος, χωρίς να μπαίνει στα πολιτικά ζητήματα που σχετίζονται με το νέο νόμισμα.
Αρκετά χρόνια και πολλές οικονομικές κρίσεις αργότερα, και ενώ το έτος 2018 δεν φαίνεται πια τόσο μακρινό, αυτή η «προφητεία» του Economist γίνεται εξαιρετικά επίκαιρη. Τρεις μήνες πριν φυλακισθεί και αποπεμφθεί από το ΔΝΤ, ο Ντομινίκ Στρος Καν περιέγραφε πώς οραματιζόταν την έξοδο από την παγκόσμια οικονομική κρίση με τη δημιουργία ενός παγκόσμιου νομίσματος, που θα είχε τη βάση του στα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα (Special Drawing Rights), δηλαδή στο «εικονικό νόμισμα» που χρησιμοποιεί το ΔΝΤ στις συναλλαγές του με τις κυβερνήσεις (σχετικό άρθρο για αυτές τις δηλώσεις μπορείτε να βρείτε εδώ:
http://www.telegraph.co.uk/finance/currency/8316834/International-Monetary-Fund-director-Dominique-Strauss-Kahn-calls-for-new-world-currency.html).
Ο Strauss-Khan φαίνεται ότι έκανε ένα λάθος, από υπερβάλλουσα φιλοδοξία να πάρει τον τίτλο του «πατέρα του νέου νομίσματος»: Όχι μόνο κινήθηκε πρόωρα για να ανακοινώσει στον κόσμο το φιλόδοξο σχέδιο, αλλά έσπευσε να δηλώσει ότι στη νομισματική βάση του νέου συστήματος θα πρέπει να περιληφθούν και τα νομίσματα μεγάλων οικονομικών δυνάμεων του (πρώην) Τρίτου Κόσμου, όπως της Κίνας, η οποία άλλωστε έχει στα «σεντούκια» της αμερικανικά ομόλογα αξίας 2,85 τρισ. δολ. και δεν μπορεί να αγνοηθεί ως βασικός παγκόσμιος νομισματικός «παίκτης». Ο Στρος Καν λέγεται ότι ήταν αποφασισμένος να πιέσει στη Σύνοδο του G8 στην Ντοβίλ, που έγινε την περασμένη εβδομάδα χωρίς την παρουσία του, για την επίσπευση της εφαρμογής του «σχεδίου Φοίνιξ», με συμμετοχή της Κίνας. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στην αμερικανική κυβέρνηση (πάσα σχέση αυτής της δυσαρέσκειας με τη δικαστική του περιπέτεια λόγω προσβολής της παρθενίας της καμαριέρας είναι ασφαλώς …συμπτωματική !).
Γιατί όλα αυτά έχουν σχέση με την Ελλάδα; Πολύ απλά, πριν «μηδενίσει το κοντέρ» στο παγκόσμιο νομισματικό παιχνίδι, θα πρέπει να γίνει ένα μεγάλο «ξεκαθάρισμα», υπό τη μορφή μιας παγκόσμιας κρίσεως χρέους, που θα προετοιμάσει το έδαφος για να γίνει πολιτικά δεκτό «με ανακούφιση» το «σχέδιο Φοίνιξ». Σε αυτό το «ξεκαθάρισμα», σε αυτόν τον παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο, ο πλανήτης θα χωρισθεί σε νικητές και ηττημένους: νικητές θα είναι όσοι έχουν τα λιγότερα χρέη και την καλύτερη δυνατότητα εξυπηρέτησής τους, αλλά και τα περισσότερα περιουσιακά στοιχεία. Οι ηττημένες χώρες αυτού του πολέμου,αυτές που θα βρεθούν υπερχρεωμένες και χωρίς περιουσία θα καταδικασθούν σε ρόλο παρία στο νέο σύστημα, ή, ορθότερα, σε καθεστώς αιώνιας δουλείας στο χρέος, σε ένα νομισματικό σύστημα που θα ελέγχεται από τους νικητές.
Το μεγάλο «ξεκαθάρισμα» άρχισε στις ΗΠΑ από τράπεζες, πέρασε στην Ευρώπη, με τον «πόλεμο» να μεταφέρεται σε ολόκληρα έθνη του αναπτυγμένου κόσμου και θα συνεχισθεί μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας, όπου νικητές και ηττημένοι θα έχουν πια ξεχωρίσει, τόσο σε επίπεδο εθνών, όσο και σε επίπεδο επιχειρηματικών/τραπεζικών οντοτήτων. Γι’ αυτό και η σημερινή περιπέτεια της Ελλάδας έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από όση φαντάζονται οι περισσότεροι: δεν είναι απλώς μια κρίση, που αργά ή γρήγορα θα ξεπερασθεί, με περισσότερες ή λιγότερες θυσίες. Είναι μια «πολεμική περιπέτεια», με οικονομικούς όρους, από την οποία θα κριθεί η τύχη της χώρας στο νέο νομισματικό σύστημα που αναδύεται – ΕΑΝ η ιδέα αυτή της Νέο-Ναζιστικής «Νέας Τάξεως» (ο όρος ανήκει στον Χίτλερ) αφεθεί από τους λαούς της Ευρώπης να τελειωθεί. Τα σχέδια αυτά του βαθέως Κράτους με την πρεμούρα του Έλληνος Πρωθυπουργού «we need a global government and we need it fast» είναι απλώς ...συμπτωματική.
Friday, October 21, 2011
5ο ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΓΕΩΒΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΟΜΗΣΗΣ – Σ.ΟΛ.ΑΡ
5ο ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΓΕΩΒΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΟΜΗΣΗΣ – Σ.ΟΛ.ΑΡ.
Ο Σύλλογος Ολιστικής Αρχιτεκτονικής και Οικολογικής Δόμησης Σ.ΟΛ.ΑΡ. (www.s-ol-ar.gr) πραγματοποίησε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο 15-16 Οκτωβρίου 2011, στη Μίεζα της Νάουσας το 6ο σεμινάριο γεωβιολογίας και ολιστικής δόμησης. Η εκδήλωση έλαβε χώρα στο πολιτιστικό κέντρο της σχολής του Αριστοτέλη με τη συμμετοχή 35 μηχανικών που συγκεντρώθηκαν από 7 διαφορετικά μέρη της Ελλάδας.
Τη διοργάνωση χαιρέτησαν ο δήμαρχος της Νάουσας, κύριος Τάσος Καραμπατζός και ο πρώην αντιδήμαρχος, κύριος Τάκης Μπάιτσης, καλωσορίζοντας τους συμμετέχοντες, με μία σύντομη παρουσίαση της ιστορίας της πόλης. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκαν με τη σειρά οι παρακάτω ομιλίες:
«Εισαγωγή στην επιστήμη της γεωβιολογίας», από τη Ξένια Κατσιγιάννη, Αρχιτέκτονα μηχανικό, με μεταπτυχιακό ‘βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής και περιβάλλοντος’ και ειδικότητα στη γεωβιολογία, Γενική Γραμματέας Σ.ΟΛ.ΑΡ. (ka.xenia@gmail.com)
«Επικίνδυνες ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες», από τον Απόστολο Ευθυμιάδη, Δρ. Μηχ., Διπλ. Μηχανολόγος-Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, Πρόεδρος Σ.ΟΛ.ΑΡ.
«Γεωβιολογία και Ολιστική Αρχιτεκτονική», από τον Κώστα Τσίπηρα, μηχ. Βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής, Δρ. χωροταξίας, Ειδικό Γραμματέα Σ.ΟΛ.ΑΡ. (tsipiraskostas3@yahoo.com).
«Αναβάθμιση της αισθητικής των φωτοβολταϊκών συστημάτων μέσα από παραδοσιακά μοτίβα και χρώματα» από τη Μαντλέν Ανηψητάκη, μηχανικό περιβάλλοντος, με μεταπτυχιακό στη βιοκλιματική αρχιτεκτονική και το περιβάλλον, μέλος Σ.ΟΛ.ΑΡ. (madlen-ani@hotmail.com)
Τις ομιλίες ακολούθησαν μετρήσεις του γήινου μαγνητικού πεδίου και της αντίστασης του ανθρώπινου σώματος με σύγχρονα όργανα και το σεμινάριο ολοκληρώθηκε με πρακτικές εφαρμογές μετρήσεων στον αρχαιολογικό χώρο της σχολής του Αριστοτέλη.
Την Κυριακή, οι συμμετέχοντες επισκέφτηκαν ένα βιοκλιματικό κτίριο κατοικίας στη Βέροια, τη μελέτη και την κατασκευή του οποίου πραγματοποίησε το αρχιτεκτονικό γραφείο του Κώστα Τσίπηρα. Εκεί είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά στοιχεία βιοκλιματικής και οικολογικής δόμησης όπως το θερμοκήπιο, η ηλιακή-αιολική καμινάδα, τοίχος trombe κλπ.
Από τη διήμερη εκδήλωση δεν έλειψαν η ξενάγηση στη πόλη της Νάουσας και στο λαογραφικό της μουσείο, με την πολύτιμη-μοναδική συντροφιά και ξενάγηση του Τάκη Μπάιτση και η επίσκεψη στο οινοποιείο Κώστα Καρυδά.
Ο σύλλογος Σ.ΟΛ.ΑΡ. θα δημοσιεύσει περισσότερες πληροφορίες σχετικές με το σεμινάριο, αλλά και τις εισηγήσεις που παρουσιάστηκαν στο επόμενο τεύχος του περιοδικού ECOδομείν
Wednesday, October 19, 2011
Ειναι η Ελλάδα η πιο υπερχρεωμένη χώρα στην Ευρώπη ;
Ειναι η Ελλάδα η πιο υπερχρεωμένη χώρα στην Ευρώπη η στον κόσμο ανάλογα με το μέγεθός της όπως προσπαθούν μας πείσουν εδώ κι ενα χρόνο; Φυσικά όχι!
Είναι στις πρώτες θέσεις στον ιδιωτικό δανεισμό (που δεν αφορά στον δανεισμό των νοικοκυριών αλλά των ιδ. επιχειρήσεων); Προς θεού όχι!
Είναι η Ελλάδα η πιο προβληματική οικονομία της Ευρωζώνης;
Δεν είναι, όπως και να το διαβάσεις!
ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ΔΙΣ. ΔΟΛΛΑΡΙΑ
ΓΕΡΜΑΝΙΑ 4,712
ΙΣΠΑΝΙΑ 2,165
ΔΑΝΙΑ 559
ΕΛΛΑΔΑ 532
ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΠΡΟΣ ΑΕΠ
ΙΡΛΑΝΔΙΑ 1004%
ΒΡΕΤΤΑΝΙΑ 416%
ΓΑΛΛΙΑ 188%
ΕΛΛΑΔΑ 167%
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ΧΙΛ. ΔΟΛΛΑΡΙΑ
ΙΡΛΑΝΔΙΑ 424,3
ΒΡΕΤΤΑΝΙΑ 189,3
ΓΑΛΛΙΑ 68,2
ΕΛΛΑΔΑ 33,3
ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΔΕΝ ΒΓΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΠΟΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ,...
Είμαστε πρωταθλητες σε δημόσιες δαπάνες; δαπάνες μισθών στο δημόσιο; κοινωνικές δαπάνες;δημόσιες δαπάνες για αγαθά και υπηρεσίες;
Σε καμμία περίπτωση!
Έχουμε τους περισσότερους δημόσιους υπάλληλους στην Ευρώπη, ένα τερατώδες, όπως μας λένε, δημόσιο δηλαδή;
Ριξτε άλλη μια ματιά (τα στοιχεία από International Labor Organization/Public Sector Employment)
Σουηδία (2006): 33.8%
Δανία (2008): 32.3%
Γαλλία (2006): 29%
Ολλανδία (2007): 27%
Φινλανδία (2006): 26.8%
ΕΛΛΑΔΑ (2008): 22.3%
Μ. Βρετανία (2006): 20.2%
Καναδάς (2008): 20%
Αμερική (2008): 16.4%
Ισπανία (2008): 14.6%
Ιταλία (2007): 14.4%,
Γερμανία (2007): 14.3%
Είμαστε από τις χώρες με τους ψηλότερους μισθούς στον ιδ.τομέα;;; Η ερώτηση μόνο γέλιο προκαλεί. Είμασταν 15οι στην παλιά Ευρώπη με την Πορτογαλία μόνο κάτω από μας!
Μήπως είμαστε όμως η χώρα με τα ακριβότερα καταναλωτικά προιόντα πρώτης ανάγκης(τρόφιμα κλπ.);
Δυστυχώς ναι!!! Παρ' όλα αυτα κάποιοι ακόμα εξακολουθούν να ρίχνουν τα βάρη και τις ευθύνες σε αυτούς που πληρώνουν την κρίση και όχι σε αυτούς που κερδίζουν από αυτήν.
Έχουμε μπεί σε βαθειά ύφεση; Δυστυχώς ναι εξ αιτίας κυρίως των μέτρων σωτηρίας από κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ. Ο τρόπος που επιλέχτηκε για την αντιμετώπιση της ύφεσης ήταν η βαθύτερη ύφεση!
Πως λοιπόν βρέθηκε η Ελλάδα πρώτη-πρώτη στο στόχαστρο κι έγινε το πειραματόζωο της δυναστείας των αγορών;
Τι στο καλό αθλιότητα, γκεμπελισμός, μανία ψεύδους και αισχρής προπαγάνδας εναντίον του λαού και των εργαζόμενων είναι αυτό που συμβαίνει; Και μάλιστα από αυτούς που εκλέχτηκαν για να μας "σώσουν"!
Πόσα αισχρά ψέμματα, ανακρίβειες, διαστροφές της αλήθειας χωρίς στοιχεία κλπ θα δεχτούμε ακόμα;
Πότε θα γίνει πεντακάθαρο πως δεν φταίμε εμείς;
Τι θα γινόταν άραγε αν αντί για τη φοβερή καθημερινή προπαγάνδα/πλύση εγκεφάλου από υπουργούς, κυβερνητικούς παράγοντες και πλήθος αδιάβαστων "ειδικών", τα ΜΜΕ παρουσίαζαν τα πραγματικά στοιχεία που απλοί θνητοί, μπλόγκερς ή καλοί αριστεροί δημοσιογράφοι βρίσκουν με ευκολία στο CIA Factbook, στα site του ΟΟΣΑ, της ΕΣΥΕ και αλλου;
Πόσες εβδομάδες θα άντεχε μια κυβέρνηση που βασίζεται στον εκβιασμό και τα ψεύτικα στοιχεία, αν μας έλεγαν καθημερινά ποια είναι η πραγματικότητα με την ίδια ένταση που προσπαθούν να την διαστρέψουν;....
Είναι στις πρώτες θέσεις στον ιδιωτικό δανεισμό (που δεν αφορά στον δανεισμό των νοικοκυριών αλλά των ιδ. επιχειρήσεων); Προς θεού όχι!
Είναι η Ελλάδα η πιο προβληματική οικονομία της Ευρωζώνης;
Δεν είναι, όπως και να το διαβάσεις!
ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ΔΙΣ. ΔΟΛΛΑΡΙΑ
ΓΕΡΜΑΝΙΑ 4,712
ΙΣΠΑΝΙΑ 2,165
ΔΑΝΙΑ 559
ΕΛΛΑΔΑ 532
ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΠΡΟΣ ΑΕΠ
ΙΡΛΑΝΔΙΑ 1004%
ΒΡΕΤΤΑΝΙΑ 416%
ΓΑΛΛΙΑ 188%
ΕΛΛΑΔΑ 167%
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ΧΙΛ. ΔΟΛΛΑΡΙΑ
ΙΡΛΑΝΔΙΑ 424,3
ΒΡΕΤΤΑΝΙΑ 189,3
ΓΑΛΛΙΑ 68,2
ΕΛΛΑΔΑ 33,3
ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΔΕΝ ΒΓΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΠΟΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ,...
Είμαστε πρωταθλητες σε δημόσιες δαπάνες; δαπάνες μισθών στο δημόσιο; κοινωνικές δαπάνες;δημόσιες δαπάνες για αγαθά και υπηρεσίες;
Σε καμμία περίπτωση!
Έχουμε τους περισσότερους δημόσιους υπάλληλους στην Ευρώπη, ένα τερατώδες, όπως μας λένε, δημόσιο δηλαδή;
Ριξτε άλλη μια ματιά (τα στοιχεία από International Labor Organization/Public Sector Employment)
Σουηδία (2006): 33.8%
Δανία (2008): 32.3%
Γαλλία (2006): 29%
Ολλανδία (2007): 27%
Φινλανδία (2006): 26.8%
ΕΛΛΑΔΑ (2008): 22.3%
Μ. Βρετανία (2006): 20.2%
Καναδάς (2008): 20%
Αμερική (2008): 16.4%
Ισπανία (2008): 14.6%
Ιταλία (2007): 14.4%,
Γερμανία (2007): 14.3%
Είμαστε από τις χώρες με τους ψηλότερους μισθούς στον ιδ.τομέα;;; Η ερώτηση μόνο γέλιο προκαλεί. Είμασταν 15οι στην παλιά Ευρώπη με την Πορτογαλία μόνο κάτω από μας!
Μήπως είμαστε όμως η χώρα με τα ακριβότερα καταναλωτικά προιόντα πρώτης ανάγκης(τρόφιμα κλπ.);
Δυστυχώς ναι!!! Παρ' όλα αυτα κάποιοι ακόμα εξακολουθούν να ρίχνουν τα βάρη και τις ευθύνες σε αυτούς που πληρώνουν την κρίση και όχι σε αυτούς που κερδίζουν από αυτήν.
Έχουμε μπεί σε βαθειά ύφεση; Δυστυχώς ναι εξ αιτίας κυρίως των μέτρων σωτηρίας από κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ. Ο τρόπος που επιλέχτηκε για την αντιμετώπιση της ύφεσης ήταν η βαθύτερη ύφεση!
Πως λοιπόν βρέθηκε η Ελλάδα πρώτη-πρώτη στο στόχαστρο κι έγινε το πειραματόζωο της δυναστείας των αγορών;
Τι στο καλό αθλιότητα, γκεμπελισμός, μανία ψεύδους και αισχρής προπαγάνδας εναντίον του λαού και των εργαζόμενων είναι αυτό που συμβαίνει; Και μάλιστα από αυτούς που εκλέχτηκαν για να μας "σώσουν"!
Πόσα αισχρά ψέμματα, ανακρίβειες, διαστροφές της αλήθειας χωρίς στοιχεία κλπ θα δεχτούμε ακόμα;
Πότε θα γίνει πεντακάθαρο πως δεν φταίμε εμείς;
Τι θα γινόταν άραγε αν αντί για τη φοβερή καθημερινή προπαγάνδα/πλύση εγκεφάλου από υπουργούς, κυβερνητικούς παράγοντες και πλήθος αδιάβαστων "ειδικών", τα ΜΜΕ παρουσίαζαν τα πραγματικά στοιχεία που απλοί θνητοί, μπλόγκερς ή καλοί αριστεροί δημοσιογράφοι βρίσκουν με ευκολία στο CIA Factbook, στα site του ΟΟΣΑ, της ΕΣΥΕ και αλλου;
Πόσες εβδομάδες θα άντεχε μια κυβέρνηση που βασίζεται στον εκβιασμό και τα ψεύτικα στοιχεία, αν μας έλεγαν καθημερινά ποια είναι η πραγματικότητα με την ίδια ένταση που προσπαθούν να την διαστρέψουν;....
Monday, October 17, 2011
5η ΑΣΤΙΚΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ- ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011
5η ΑΣΤΙΚΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ- ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011
9 Π.Μ. ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ,( ΒΡΕΞΕΙ-ΧΙΟΝΙΣΕΙ).
ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΕΙΡΑΙΑΣ-ΑΚΤΗ ΗΕΤΙΩΝΑ !-ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ-ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ-ΠΕΡΑΜΑ-ΟΡΗ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ !, περιήγηση στην λαική ανώνυμη και αυθαίρετη αρχιτεκτονική.
ΩΡΕΣ ΠΟΡΕΙΑΣ: 3-5
ΣΤΑΣΕΙΣ: ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΑ ΗΕΤΙΩΝΕΙΑ ΤΕΙΧΗ- ΓΙΑ ΧΑΛΒΑ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ-ΟΥΖΑΚΙ ΣΤΟΥ ΚΥΡ-ΛΕΦΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ, στην κορυφή του βουνού, όπου και πιθανολογείται ότι βρισκόταν ο θρόνος του Ξέρξη, όταν παρακολουθούσε την ναυμαχία της Σαλαμίνας.
ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ, ΜΕΧΡΙ 15-11-2011 ΣΤΟ 2103455939.
Wednesday, October 12, 2011
Πως κάνετε τον χυμό πορτοκαλιού;
Πως κάνετε τον χυμό πορτοκαλιού? Απλά! Στύβετε πορτοκάλια και πίνετε. Πως κάνουν οι μεγάλες εταιρείες χυμό πορτοκαλιού? Πολύπλοκα! Στύβουν πορτοκάλια αφαιρούν το οξυγόνο, δίνουν πάλι γεύση στον άγευστο πλέον χυμό πορτοκαλιού με τεχνητά πακέτα γεύσης πορτοκαλιού και το πίνετε?
Δεν το σκέφτηκα ποτέ , αλλά ακούγεται λογικό τώρα. Ο χυμός πορτοκαλιού από εταιρείες όπως Tropicana, Simply Orange, Minute Maid, Florida's Natural, κλπ είναι απίστευτα σταθερός στην γεύση. Και το κόλπο δεν είναι να παίρνεις τα πιο γευστικά πορτοκάλια αλλά μάλλον να δημιουργείς την δική σου τεχνητή γεύση.
Όλα ξεκινούν από την αφαίρεση του οξυγόνου. Μόλις το πορτοκάλι στύβεται και αποθηκεύεται σε τεράστια δοχεία, αρχίζουν να αφαιρούν το οξυγόνο. Γιατί? Επειδή η αφαίρεση του οξυγόνου από τον χυμό επιτρέπει στο υγρό να διατηρηθεί για ένα χρόνο χωρίς να χαλάσει. Αλλά! Αφαιρώντας το οξυγόνο επίσης αφαιρεί την φυσική γεύση των πορτοκαλιών. Ναι, είναι όλα ανάποδα. Έτσι για να έχτι ο χυμός γεύση όπως το πορτοκάλι, οι εταιρείες προσλαμβάνουν εταιρείες γεύσης, τις ίδιες που κάνουν αρώματα για το Dior, για να δημιουργήσουν εκείνα τα ‘πακέτα γεύσης’ που θα κάνουν τον χυμό να μοιάζει , πάλι, με χυμό πορτοκάλι. Σε μια αναφορά του 2009 λέει:
Οι συνταγές ποικίλουν για να δίνουν την γεύση κάθε ετικέτας. Μπορεί να σημειώσατε πως ο χυμός Minut Maid έχει μια γεύση πορτοκαλιού σαν γλυκό. Αυτό οφείλεται κυρίως στην επιλογή πακέτου γεύσης που επιλέχτηκε για αυτόν. Μερικές εταιρείες είναι γνωστές πως ζητούν ένα πακέτο γεύσης που θα μιμείται αυτή ενός δημοφιλούς ανταγωνιστή, δημιουργώντας ένα ‘διάδρομο καθρεφτών’ από πακέτα γεύσης. Παρά τις πολλαπλές ερμηνείες του φρεσκοστυμένου πορτοκαλιού στην αγορά, τα περισσότερα πακέτα γεύσης μοιράζονται την πηγή της έμπνευσης : Τα πορτοκάλια Florida Valencia την άνοιξη.
Τα πακέτα γεύσης δεν καταγράφονται στα συστατικά επειδή από τεχνικής πλευράς προέρχονται από ‘μυρωδιά πορτοκαλιών και λάδι’ , οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό. Έτσι απλά θυμηθείτε, όταν αγοράζετε χυμό πορτοκάλι την επόμενη φορά, πως αν και λέει 100% χυμός (που είναι), είναι ακόμη 100% τεχνητά.
Δεν το σκέφτηκα ποτέ , αλλά ακούγεται λογικό τώρα. Ο χυμός πορτοκαλιού από εταιρείες όπως Tropicana, Simply Orange, Minute Maid, Florida's Natural, κλπ είναι απίστευτα σταθερός στην γεύση. Και το κόλπο δεν είναι να παίρνεις τα πιο γευστικά πορτοκάλια αλλά μάλλον να δημιουργείς την δική σου τεχνητή γεύση.
Όλα ξεκινούν από την αφαίρεση του οξυγόνου. Μόλις το πορτοκάλι στύβεται και αποθηκεύεται σε τεράστια δοχεία, αρχίζουν να αφαιρούν το οξυγόνο. Γιατί? Επειδή η αφαίρεση του οξυγόνου από τον χυμό επιτρέπει στο υγρό να διατηρηθεί για ένα χρόνο χωρίς να χαλάσει. Αλλά! Αφαιρώντας το οξυγόνο επίσης αφαιρεί την φυσική γεύση των πορτοκαλιών. Ναι, είναι όλα ανάποδα. Έτσι για να έχτι ο χυμός γεύση όπως το πορτοκάλι, οι εταιρείες προσλαμβάνουν εταιρείες γεύσης, τις ίδιες που κάνουν αρώματα για το Dior, για να δημιουργήσουν εκείνα τα ‘πακέτα γεύσης’ που θα κάνουν τον χυμό να μοιάζει , πάλι, με χυμό πορτοκάλι. Σε μια αναφορά του 2009 λέει:
Οι συνταγές ποικίλουν για να δίνουν την γεύση κάθε ετικέτας. Μπορεί να σημειώσατε πως ο χυμός Minut Maid έχει μια γεύση πορτοκαλιού σαν γλυκό. Αυτό οφείλεται κυρίως στην επιλογή πακέτου γεύσης που επιλέχτηκε για αυτόν. Μερικές εταιρείες είναι γνωστές πως ζητούν ένα πακέτο γεύσης που θα μιμείται αυτή ενός δημοφιλούς ανταγωνιστή, δημιουργώντας ένα ‘διάδρομο καθρεφτών’ από πακέτα γεύσης. Παρά τις πολλαπλές ερμηνείες του φρεσκοστυμένου πορτοκαλιού στην αγορά, τα περισσότερα πακέτα γεύσης μοιράζονται την πηγή της έμπνευσης : Τα πορτοκάλια Florida Valencia την άνοιξη.
Τα πακέτα γεύσης δεν καταγράφονται στα συστατικά επειδή από τεχνικής πλευράς προέρχονται από ‘μυρωδιά πορτοκαλιών και λάδι’ , οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό. Έτσι απλά θυμηθείτε, όταν αγοράζετε χυμό πορτοκάλι την επόμενη φορά, πως αν και λέει 100% χυμός (που είναι), είναι ακόμη 100% τεχνητά.
Tuesday, October 11, 2011
5η ΑΣΤΙΚΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ- ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011
5η ΑΣΤΙΚΗ ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ- ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011
9 Π.Μ. ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ,( ΒΡΕΞΕΙ-ΧΙΟΝΙΣΕΙ).
ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΕΙΡΑΙΑΣ-ΑΚΤΗ ΗΕΤΙΩΝΑ !-ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ-ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ-ΠΕΡΑΜΑ-ΟΡΗ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ !- ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ Ο ΞΕΡΞΗΣ ΑΓΝΑΝΤΕΥΕ ΤΗΝ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ
ΩΡΕΣ ΠΟΡΕΙΑΣ: 3-5
ΣΤΑΣΕΙΣ: ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΑ ΗΕΤΙΩΝΕΙΑ ΤΕΙΧΗ- ΓΙΑ ΧΑΛΒΑ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ-ΟΥΖΑΚΙ ΣΤΟΥ ΚΥΡ-ΛΕΦΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ- ΚΟΡΥΦΗ << ΞΕΡΞΗ>>.
ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ, ΜΕΧΡΙ 15-11-2011 ΣΤΟ 2103455939.
9 Π.Μ. ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ,( ΒΡΕΞΕΙ-ΧΙΟΝΙΣΕΙ).
ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΕΙΡΑΙΑΣ-ΑΚΤΗ ΗΕΤΙΩΝΑ !-ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ-ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ-ΠΕΡΑΜΑ-ΟΡΗ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ !- ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ Ο ΞΕΡΞΗΣ ΑΓΝΑΝΤΕΥΕ ΤΗΝ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ
ΩΡΕΣ ΠΟΡΕΙΑΣ: 3-5
ΣΤΑΣΕΙΣ: ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΑ ΗΕΤΙΩΝΕΙΑ ΤΕΙΧΗ- ΓΙΑ ΧΑΛΒΑ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ-ΟΥΖΑΚΙ ΣΤΟΥ ΚΥΡ-ΛΕΦΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ- ΚΟΡΥΦΗ << ΞΕΡΞΗ>>.
ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ, ΜΕΧΡΙ 15-11-2011 ΣΤΟ 2103455939.
Saturday, October 8, 2011
Το Σύνδρομο του "Θεατή" και οι συνέπειές του...
Το Σύνδρομο του "Θεατή" και οι συνέπειές του...
Το σύνδρομο του θεατή και οι συνέπειές του.... Όταν το 1937 ο Γερμανός πάστορας Martin Niemoller (Μάρτιν Νίμελερ), έγραφε ένα ποίημα, όπου περιέγραφε τις συνέπειες τής «απάθειας» του για τα όσα διαδραματίζονταν στην Ναζιστική Γερμανία, αμφιβάλω εάν καταλάβαινε ότι στην ουσία περιέγραφε «Το σύνδρομο του Θεατή» και τη διαχρονικά γενικευμένη απόδοσή του σε όλες τις μορφές του κοινωνικού και πολιτικού βίου.
Περιέγραφε βιωματικά ο Martin Niemoller:
Niemoeller_Martin
Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι' αυτό δεν μίλησα.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς, να μιλήσει για κανέναν."
Black Heart Procession - A Cry For Love
Σήμερα, παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί,
για όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας:
"Πρώτα ήρθαν για τους stagers κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν stager.
Έπειτα ήρθαν για τους συνταξιούχους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος.
Κατόπιν ήρθαν για τους δημοσίους υπαλλήλους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και πάλι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε πια, δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει."
Αλλά το ίδιο παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί,
από τον κάθε Ευρωπαίο:
"Πρώτα ήρθαν για την Ελλάδα και εγώ δεν μίλησα,
γιατί δεν ήμουν Ελληνας.
Έπειτα ήρθαν για την Ιρλανδία κι εγώ δεν μίλησα,
γιατί δεν ήμουν Ιρλανδός.
Μετά ήρθαν για την Πορτογαλία κι εγώ δεν μίλησα,
γιατί δεν ήμουν Πορτογάλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για την Ισπανία και την Ιταλία και πάλι δεν μίλησα,
γιατί δεν ήμουν ούτε Ισπανός, ούτε Ιταλός.
''Μετά ήρθαν για μένα,
αλλά τότε πια... δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει".
Η παράθεση τέτοιων παραφράσεων,
αφορούν «το όλον» του κοινωνικοπολιτικού μας βίου.
Θα εκπλαγείτε όταν ανακαλύψετε πόσες μορφές της ατομικότητας σας
ακουμπά...
Το σύνδρομο του θεατή και οι συνέπειές του.... Όταν το 1937 ο Γερμανός πάστορας Martin Niemoller (Μάρτιν Νίμελερ), έγραφε ένα ποίημα, όπου περιέγραφε τις συνέπειες τής «απάθειας» του για τα όσα διαδραματίζονταν στην Ναζιστική Γερμανία, αμφιβάλω εάν καταλάβαινε ότι στην ουσία περιέγραφε «Το σύνδρομο του Θεατή» και τη διαχρονικά γενικευμένη απόδοσή του σε όλες τις μορφές του κοινωνικού και πολιτικού βίου.
Περιέγραφε βιωματικά ο Martin Niemoller:
Niemoeller_Martin
Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι' αυτό δεν μίλησα.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς, να μιλήσει για κανέναν."
Black Heart Procession - A Cry For Love
Σήμερα, παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί,
για όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας:
"Πρώτα ήρθαν για τους stagers κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν stager.
Έπειτα ήρθαν για τους συνταξιούχους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος.
Κατόπιν ήρθαν για τους δημοσίους υπαλλήλους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και πάλι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε πια, δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει."
Αλλά το ίδιο παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί,
από τον κάθε Ευρωπαίο:
"Πρώτα ήρθαν για την Ελλάδα και εγώ δεν μίλησα,
γιατί δεν ήμουν Ελληνας.
Έπειτα ήρθαν για την Ιρλανδία κι εγώ δεν μίλησα,
γιατί δεν ήμουν Ιρλανδός.
Μετά ήρθαν για την Πορτογαλία κι εγώ δεν μίλησα,
γιατί δεν ήμουν Πορτογάλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για την Ισπανία και την Ιταλία και πάλι δεν μίλησα,
γιατί δεν ήμουν ούτε Ισπανός, ούτε Ιταλός.
''Μετά ήρθαν για μένα,
αλλά τότε πια... δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει".
Η παράθεση τέτοιων παραφράσεων,
αφορούν «το όλον» του κοινωνικοπολιτικού μας βίου.
Θα εκπλαγείτε όταν ανακαλύψετε πόσες μορφές της ατομικότητας σας
ακουμπά...
Thursday, October 6, 2011
Spiegel: "Οι Έλληνες αν θέλουν μας παίρνουν και τα σώβρακα"
Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και τη θέση της ως Διδασκάλου της Ευρώπης την χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α' αλλά και Β' Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμα τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό δεν το θυμάται όμως κανείς.
(Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη που παραχώρησε ο καθηγητής Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritsch, Wirtschaftshistoriker στο Γερμανικό περιοδικό Spiegel).
Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι 1929 αποκλειστικά με δανεικά, τα δε χρήματα για τις αποζημιώσεις του Α' Παγκοσμιου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Αυτη η "δανειακή Πυραμίδα" κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές.
Το ίδιο και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Αμερική τότε φρόντισε να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των Γερμανιών (ανατολικής και δυτικής). Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία, ήταν στην ουσία η οικονομική βάση του γερμανικού μεταπολεμικού θαύματος. Αλλά παράλληλα, τα θύματα της γερμανικής κατοχής ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες.
Αναλογικά με την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του 30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Συγκριτικά, λοιπόν, τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και πιθανόν της νεότερης οικονομικής ιστορίας.
Ηη Ελλάδα παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο. Υπάρχει, βέβαια, το πρόβλημα του κινδύνου της μετάδοσης της κρίσης στις γνωστές ευρωπαϊκές χώρες.
Τον τελευταίο αιώνα η Γερμανία έχει χρεοκοπήσει τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του '30, ανακουφίστηκεαπό τις ΗΠΑ με μια μείωση χρεών, η αλλιώς ένα "haircut", που ισοδυναμεί με ένα μεγαλόπρεπο Afro-Look που μετατρέπεται σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της, ενώ οι υπόλοιποι ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να ορθοποδήσουν από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.
Ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των Γερμανίων θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμάνια όμως δεν πλήρωσε αποζημιώσεις μετά το 1990 (εκτός πολύ λίγων) ούτε τα αναγκαστικά δανεια, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα.
Ακόμη κι αν ενα κράτος δεν είναι εκατό τα εκατό ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του '50, ειναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Και όποιος δεν το μπορεί είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένος. Τώρα θα έπρεπε να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο.
Οι αντιελληνικές θέσεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις.
Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, τον δεύτερο δε τον διεξήγαγε ως πόλεμο αφανισμού και εξολόθρευσης και στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμα τους εν μέρει η και καθολικά για αποζημιώσεις. Το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες.
Οι Έλληνες ξέρουν τα εχθρικά άρθρα και γνώμες στα γερμανικά ΜΜΕ πολύ καλά. Αν η διάθεση τους γίνει πολύ πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις, αρχίζοντας από την Ελλάδα, και αν η Γερμανία ποτέ αναγκαστεί να πληρώσει, θα μας «πάρουν ακόμη και τα σώβρακα».
Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς.
(Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη που παραχώρησε ο καθηγητής Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritsch, Wirtschaftshistoriker στο Γερμανικό περιοδικό Spiegel).
Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι 1929 αποκλειστικά με δανεικά, τα δε χρήματα για τις αποζημιώσεις του Α' Παγκοσμιου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Αυτη η "δανειακή Πυραμίδα" κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές.
Το ίδιο και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Αμερική τότε φρόντισε να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των Γερμανιών (ανατολικής και δυτικής). Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία, ήταν στην ουσία η οικονομική βάση του γερμανικού μεταπολεμικού θαύματος. Αλλά παράλληλα, τα θύματα της γερμανικής κατοχής ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες.
Αναλογικά με την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του 30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Συγκριτικά, λοιπόν, τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και πιθανόν της νεότερης οικονομικής ιστορίας.
Ηη Ελλάδα παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο. Υπάρχει, βέβαια, το πρόβλημα του κινδύνου της μετάδοσης της κρίσης στις γνωστές ευρωπαϊκές χώρες.
Τον τελευταίο αιώνα η Γερμανία έχει χρεοκοπήσει τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του '30, ανακουφίστηκεαπό τις ΗΠΑ με μια μείωση χρεών, η αλλιώς ένα "haircut", που ισοδυναμεί με ένα μεγαλόπρεπο Afro-Look που μετατρέπεται σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της, ενώ οι υπόλοιποι ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να ορθοποδήσουν από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.
Ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των Γερμανίων θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμάνια όμως δεν πλήρωσε αποζημιώσεις μετά το 1990 (εκτός πολύ λίγων) ούτε τα αναγκαστικά δανεια, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα.
Ακόμη κι αν ενα κράτος δεν είναι εκατό τα εκατό ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του '50, ειναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Και όποιος δεν το μπορεί είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένος. Τώρα θα έπρεπε να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο.
Οι αντιελληνικές θέσεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις.
Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, τον δεύτερο δε τον διεξήγαγε ως πόλεμο αφανισμού και εξολόθρευσης και στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμα τους εν μέρει η και καθολικά για αποζημιώσεις. Το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες.
Οι Έλληνες ξέρουν τα εχθρικά άρθρα και γνώμες στα γερμανικά ΜΜΕ πολύ καλά. Αν η διάθεση τους γίνει πολύ πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις, αρχίζοντας από την Ελλάδα, και αν η Γερμανία ποτέ αναγκαστεί να πληρώσει, θα μας «πάρουν ακόμη και τα σώβρακα».
Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς.
Subscribe to:
Posts (Atom)
